พันธะรักทวงใจ

“ฉันจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักกับคุณ คงจำคนผิดแล้วค่ะ” สลินลาปฏิเสธพ่อของลูกอย่างไร้เยื่อใย ยามนี้เธอคือทายาทโคล์ดเชอร์ที่มีทุกอย่างทัดเทียมเขา ไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาที่จะยอมเจ็บช้ำเหมือนห้าปีก่อนอีกแล้ว

+++++++++++++

โนวิชอมยิ้มเมื่อเห็นคนขี้อายที่หน้าแดงก่ำ ยิ่งเห็นหญิงสาวพยายามกระชับผ้าห่มที่ใช้คลุมร่างไว้แน่นราวกับจะยึดมันเป็นปราการสุดท้ายให้ขวางกั้นเนื้อตัวไว้จากเขาก็กระซิบหยอกล้อริมใบหู กดจูบลงแผ่วเบายั่วเย้าให้คนร่างเล็กอายหนักขึ้นไปอีก

“ถ้าผมจะทำอะไรคุณจริงๆ คิดว่าผ้าผืนแค่นี้จะช่วยอะไรได้ หืม”

สลินลาข่มความอายตวัดตามองค้อนยามเถียงกลับ “ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่ฉันก็ไม่ใช่พวกชอบโชว์ทำตัวเป็นชีเปลือยเหมือนคุณ”

พูดจบเจ้าของร่างบอบบางก็รีบลุกขึ้นจากเตียงโดยมีผ้าห่มพันรอบตัวไว้จนทำให้เคลื่อนไหวลำบากไม่น้อยทว่ายังไม่ทันได้ลงจากเตียงร่างแกร่งที่ไม่รู้ว่าเดินอ้อมตรงมาทางเธอตั้งแต่เมื่อไรก็เข้าประชิดและใช้แขนแกร่งอุ้มร่างของเธอจะลอยขึ้นมาเสียก่อน เสียงหวานหวีดร้องเบาๆ เพราะความตกใจก่อนจะรีบร้องถามอีกฝ่ายเสียงสั่นทันที

“คุณ คุณจะทำอะไร”

“ท่าทางคุณเหมือนอยากจะไปหาเสื้อผ้าใส่ไม่ให้เป็นชีเปลือยแบบผมไม่ใช่เหรอ” โนวิชยักคิ้วอย่างรู้ทัน เรียวปากร้ายยกยิ้มเจ้าเล่ห์ยามก้มลงกระซิบในประโยคต่อมาด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า

“ผมเป็นคนถอดมันเองกับมือ ก็ต้องรับผิดชอบไปช่วยคุณตามหาสิ …จริงไหม”