รักษ์จอมราช

“ไอ้หมอนั่น ชอบมันหรือเปล่า”คำถามทื่อๆทำให้คนฟังพูดไม่ออก ความเงียบทำให้คนรอคิดไปได้หลายทาง จอมราชหรี่ตามองคุณหมอหน้าหวาน
“พี่ถาม”รักษิตาถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ค่ะ”
“รักษิตา!”หล่อนสะดุ้งกับน้ำเสียงของเขา
“คุณหมอเป็นคนดีทำไมรักษ์จะไม่ชอบล่ะคะ อีกอย่างเขาก็เป็นพี่ชายเพื่อนของรักษ์”แค่หล่อนให้เขาคงอยู่ในสถานะพี่ชายเพื่อนเท่านั้น ไม่อาจเป็นอื่นใบหน้าคมสันฉายแววเข้มขึ้น วงแขนแข็งแรงรวบร่างเล็กเข้ามากอดแน่นหญิงสาวตกใจตาโต
“พี่จอม ปล่อยรักษ์นะ อย่ามารุ่มร่าม”คนฟังยกยิ้มโน้มหน้าเข้าหาคนตื่นกลัว
“ให้มันเป็นได้แค่นั้นนะรักษ์”มองเขาอย่างไม่เข้าใจ มือแกร่งยกขึ้นสัมผัส ริมฝีปากนุ่มเบาๆจนหญิงสาวเม้มปากเข้าหากันด้วยความประหม่า ใจเต้นแรงแค่ไหนตอนนี้หล่อนรู้ดีที่สุด
“อย่าให้มันมาขวางหูขวางตาพี่”
“พี่จอมปล่อย”
“อย่าให้มันทำอย่างที่พี่ทำ”พูดจบปากหยักก็ประทับจูบลงบนเรียวปากอิ่มทันที รักษิตาตกอยู่ในอาการตะลึงจึงไม่ทันได้ผลักเขาออก ปล่อยให้อีกฝ่ายละเลียดชิมความหวานจนหนำใจ