เพียงเงาพระจันทร์

“ผมไม่ตัดใจจากพี่หรอก ผมจะรักพี่เหมือนเดิม”
“เพื่ออะไรวะ?”
“ก็ผมรักพี่อ่ะ รักยังไงก็คือรัก พี่ต้องถามหาเหตุผลหรอก”
“งั้นกูก็ขอพูดกับมึงตรงๆ เลยนะ กูไม่มีวันชอบมึง เพราะกูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“พี่ชอบพี่จันทร์ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เรื่องของกู มันไม่เกี่ยวกับมึง”
“พี่ก็ไม่ต่างจากผม พี่ต้องเข้าใจผมสิว่าทำไมผมถึงเลิกชอบพี่ไม่ได้” ผมกำหมัดแน่น พี่เจยืนขึ้นเต็มความสูง ย่างสามขุมเข้ามาหา ถ้าตบหัวผมอีกผมสู้กลับแน่ นี่กำลังคุยเรื่องจริงจังอยู่ อย่ามาทำร้ายร่างกายกันนะ มันไม่ถูกต้อง
“ฟังแล้วจำใส่กะโหลกไว้เลยนะ กูไม่มีวันรักมึง!”
“...”
“แล้วกูก็ไม่มีวันเลิกรักจันทร์เจ้าด้วย”
“พี่ไม่ต้องเลิกรักเค้าก็ได้… แต่ผมก็ไม่มีทางเลิกรักพี่เหมือนกัน”
“มึงมันไอ้ตัวน่ารำคาญ เมื่อไหร่จะหายๆ ไปจากชีวิตกูสักที!” พี่เจโมโหแล้ว สีหน้าจริงจังของเขาทำให้ผมเริ่มหวั่นใจ คำพูดที่เสียดแทงก็ยังไม่เจ็บเท่าสายตาที่พี่มันมองผมตอนนี้เลย
พี่มันรำคาญและอยากให้ผมหายใจจากชีวิตจริงๆ