หมอก... เราเพื่อนกัน Close friend

ปึง!

“มึงแน่ใจนะว่าจะใส่แบบนี้”

เจ้าของดวงตากลมโตสีอัลมอนด์กะพริบมองเจ้าของคำถามที่เพ่งสายตาตรงมายังเชิ้ตตัวใหญ่ของเขาบนกายเธอ หลุบมองตามสายตาคมหยุดอยู่กับเรียวขาสวยของตัวเองแล้วก็เงยหน้ากลับขึ้นมาสบตากัน

“ทำไมจะไม่แน่ใจ ก็เสื้อกูเปียก ให้ยืมหน่อยไม่ได้ไง ขี้งกอ่ะ”

“...”

ลมหายใจถูกเจ้าของห้องนอนพ่นออกมา สองมือยกขึ้นเท้าเอวใบหน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธและโมโหความโง่เขลาของเพื่อนสาว ไม่รู้ว่าที่แสดงออกมาเจ้าหล่อนจงใจหรือเพราะความสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กเธอเลยไม่ระวังตัวกันแน่

หมอกจ้องใบหน้าเรียวสวยด้วยสายตานิ่งๆ ผมยาวประบ่าสีน้ำตาลอ่อนของเธอยังคงเปียกปอน ไม่พูดอะไรก็ก้าวเท้าเข้ามาหาช้าๆ ท่ามกลางความเงียบที่มีเพียงเสียงตัดไฟเบาๆ ของเครื่องปรับอากาศดังแทรกขึ้นมาเป็นระยะ

“กูเป็นผู้ชายนะด้าเผื่อมึงจะลืมไป”

“กูก็เห็นอยู่ว่ามึงเป็นผู้ชาย แล้วนี่มึงจะเดินเข้ามาทำไม”

“...”

คำถามไร้ซึ่งคนตอบ ไอด้าก้าวถอยหลังยกสองมือขึ้นมากอดปกป้องตัวเองเอาไว้ เบี่ยงกายเอียงนิดๆ ทำหน้ายุ่งคิ้วขมวด แววตาแฝงความหวาดหวั่นเอาไว้

ตอนนี้เขาดูไม่เหมือนเพื่อนที่เธอเคยรู้จักเลย นี่แค่ยืมเสื้อเขาใส่ไปก่อนระหว่างรอเวลาเขาต้องโกรธขนาดนี้เลยเหรอ เมื่อก่อนก็ไม่เห็นว่าอะไรเลย

“ม.. หมอก มึงหยุดเลยนะอึก!”

แผ่นหลังบางแตะเข้ากับผนังเย็นเยียบพลอยทำกายเล็กสะดุ้งตามไปด้วย สองมือรีบยกขึ้นมาดันอกกว้างของหมอกเอาไว้ แหงนหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อจะได้พูดกับคนที่เปลี่ยนอารมณ์ไปจากก่อนหน้าราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน

“มึงเป็นอะไรเนี่ย ทำแบบนี้กูกลัวนะ ผีเข้าเหรอ”

“...”

ลมหายใจร้อนกรุ่นถูกพ่นลงมาบนใบหน้าเนียนใสแผ่วเบา หมอกโน้มตัวยื่นหน้าลงมาจนเสมอกับคนตัวเล็ก หลุบมองกลีบปากอวบอิ่มรูปกระจับที่กำลังขยับเม้มเข้าหากันแน่จนเป็นเส้นตรง แลบลิ้นเลียเรียวปากบางสีระเรื่อเบาๆ

ยื่นหน้าเข้ามาอีกนิดจนปลายจมูกโด่งๆ ของเขาแทบจะสิงเข้ากับจมูกเชิดรั้น เอียงหน้าเล็กน้อยค่อยๆ เคลื่อนดวงตาเรียวยาวทรงเสน่ห์ขึ้นมาสบตากลมไหวระริกนิ่งๆ

มือหนาค้ำยันผนังกักกันร่างเล็กไว้ใต้ร่างกำยำใหญ่โต ไร้คำพูดใดหลุดออกมาจากปากหนานอกจากลมหายใจที่ถูกพ่นออกมาเท่านั้น

ใบหน้านิ่งไม่ต่างจากช่วงเวลาปกติ แต่อารมณ์บางอย่างกลับบอกให้รู้ว่าเขาคนนี้ไม่เหมือนกับเพื่อนสนิทเธอคนเดิมเลย บางอย่างจากสายตาคู่คมทำให้ใจดวงน้อยหวาดหวั่นแปลกๆ

“ม.. หมอก มึงจะทำอะไร” คำถามไร้ซึ่งน้ำหนักจนคนเอ่ยเองถึงกับใจหล่นวูบ เข้าใกล้เพื่อนชายคนสนิทมาแล้วตั้งกี่ครั้งกี่หนแต่ครั้งนี้รู้สึกได้เลยว่ามันต่างจากที่ผ่านมามาก

“...”

“ม.. หมอก~”

แทบกลั้นหายใจไว้ไม่อยู่แล้ว เพื่อนเธอเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมา จากที่กำลังดีๆ ตอนนี้เหมือนโรคจิตเลย

ไอด้าเอียงหน้าหลบลมหายใจร้อนที่คนตัวสูงกว่าพ่นรดลงมาบนใบหน้า หัวใจเต้นตึกตักเสียงดังกลบเสียงทุกอย่างแม้กระทั่งเสียงหายใจของตัวเอง สองมือจับชายเชิ้ตบนกายเล็กเอาไว้แน่นร่างกายมันสั่นเทิ้มไปหมด

หมอกไม่เคยมีท่าทีแบบนี้กับผู้หญิงมาก่อน เธอไม่เคยเห็นเขาจะสนใจผู้หญิงคนไหนเลยด้วยซ้ำนอกจากอ่านหนังสือ อย่างเดียวที่เขาสนใจก็หนังสือกองใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือของเขา

อย่าว่าแต่จะมีเซ็กซ์กับใครเลย แม้แต่จูบเขาคงจะไม่รู้จักด้วยซ้ำมั้ง แล้วทำไม.. หน้าเขาตอนนี้มันดูไม่เหมือนเขาเลย

“ตัวมึงสั่น”

จะไม่ให้สั่นได้ไงเล่า อยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนท่าทีเป็นคนที่เธอไม่รู้จัก เมื่อก่อนไม่ว่าเธอจะทำอะไร ข้ามหัวปีนเกลียวใส่แค่ไหนก็ไม่เคยเจอกับด้านนี้ของเขาเลย เขาเป็นอะไรกันแน่

“ตัวมึงหอมว่ะด้า”

“อื้อ!~” มาบอกว่าตัวเธอหอมแล้วก็ซุกหน้าเข้ามาดมเนี่ยนะ ผีโรคจิตเข้าสิงเหรอ!

“มึงกลัวกูเหรอด้า”

“ม.. ไม่กลัวได้ไง มึง.. มึงไม่เหมือนเดิม”

“...”

หมอกชะงักมือตัวเองที่กำลังจะยกขึ้นมาเขี่ยเส้นผมเปียกตรงลำคอขาวออกเพื่อจะได้สูดกลิ่นหอมๆ ของเพื่อนสาวได้ถนัด เลื่อนดวงตาเรียวมองซีกแก้มเนียนซีดเซียวที่กำลังเบี่ยงหนีคอแทบเคล็ด

ลากสายตามาตามสันกรามเล็กที่มันเกร็งจนสามารถมองเห็นเส้นเอ็นตรงลำคอระหงชัดเจน กลืนน้ำลายลงคอหนักๆ ห้วงความรู้สึกสะดุดลงเพียงแค่มีภาพหนึ่งแวบเข้ามาในหัวแล้วหายไปอย่างรวดเร็ว

ร่างสูงผละออกจากการใกล้ชิด ก้าวถอยหลังมายืนพิงสะโพกกับขอบโต๊ะเขียนหนังสือพลางยกมือขึ้นกอดอก สายตายังคงไม่ละออกจากเพื่อนสาวที่ยังคงยืนตัวสั่นอยู่ติดผนัง

“กูอยากจะเตือนมึง ต่อให้กูจะเป็นเพื่อนมึงสนิทกันยังไงกูก็ยังเป็นผู้ชาย จะทำอะไรระวังตัวไว้บ้าง”

“...ก กูแค่ยืมเสื้อมึงใส่เองนะ”

“กางเกงกูมี”

“อ.. เอามาสิ”

“...”

การจะต่อล้อต่อเถียงกับเจ้าของห้องที่เปลี่ยนท่าทีกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วมันไม่น่าใช่ทางออกที่ดีเลย ไอด้ากัดปากแน่นเชิดหน้าขึ้นสั่งเสียงเรียบ สองมือยังคงจับชายเชิ้ตแน่นสติยังคงวนเวียนอยู่กับเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่กลับมาทั้งหมด

มองตามร่างสูงใหญ่ที่เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าก้มหยิบกางเกงสามส่วนของตัวเองออกมาหนึ่งตัว หมุนกายหันกลับมายังคนตัวเล็กกว่า โยนของในมือให้อุกอาจไม่ส่งสัญญาณให้ได้ตั้งตัวล่วงหน้า

“ยกทรงใส่ด้วย หัวนมมึงออก”

ห๊ะ! ไอ้บ้านี่!

-------------------------------------------------

-โหลดตัวอย่างอ่านก่อนตัดสินใจกดซื้อนะคะ
-อ่านจบแล้วชอบ อย่าลืมกลับมารีวิวให้นักเขียนด้วยนะ