ไร่สนต์ดลรัก

พ่อเลี้ยงสนต์ไม่อยากมีเมีย ฉันก็อยากจะเชื่ออยู่หรอก ถ้าการกระทำของเขาจะไม่สวนทางกับคำพูดราวหน้ามือกับหลังเท่าเช่นนี้

“ปล่อยค่ะ” ฉันบอกเขาเสียงเข้มก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งดันอกเขาให้ออกห่าง

แต่แทนที่เขาจะปล่อยตามคำขอของฉัน เขากลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วยังมีหน้ามาว่าฉันอีกคำรบ “เดินแทบไม่ไหวยังจะปากดี”

“เอ๊ะ...” ฉันชักจะเริ่มยัวะ มีอย่างที่ไหนปากบอกไม่อยากมีเมียแต่ทั้งมือทั้งแขนยังรัดตัวฉันแน่นไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระเสียที “นี่พ่อเลี้ยงไม่อยากมีเมียจริงๆเหรอคะ”

คำถามนั้นเหมือนจุดไฟในดวงตาคมคู่ที่กำลังจ้องมองมาที่ฉัน มันมีประกายวาบขึ้นมาแค่เพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะหายไปในพริบตา “ก็ชักไม่ค่อยแน่ใจแล้วเหมือนกัน” เขากระซิบบอกเสียงพร่า