Teach Me To : เก่งจริงก็สอนดิ

ยัยเด็กกองขยะ!!! น้องสาวแบบเธอฉันไม่ต้องการหรอก

ถ้าเพียงแค่ยัยเด็กเก็บมาเลี้ยงเอ่ยปากบอกว่าต้องการอะไร ผู้คนทั้งโลกก็คงพร้อมจะมอบให้ตามที่เธอต้องการ แต่ยกเว้นโปรดปราน...

ฟึ่บ!

">///<

ทันทีที่ร่างเล็กนั่งลงบนตัก คนพี่ก็ซุกหน้าลงตรงคอขาว พร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างสะใจเมื่อเห็นเธอทำหน้าหลับตาหยีบอกบุญไม่รับ

"ทำไมเหรอ เธอกำลังรู้สึกอะไร ไหนบอกฉันมาซิ"

คนตัวเล็กบนหน้าตักเอาแต่ส่ายหัว มันน่าหงุดหงิด
"อ๊ะ!" ฟันคมกัดคอแรงๆ หนึ่งทีเป็นการลงโทษ "พี่โปรด!! "

คนตกใจร้องเสียงหลง ทั้งเจ็บ ทั้งงงและอายไปด้วยในเวลาเดียวกัน จันทร์เจ้าพยายามดันตัวเองหลบหนีออกจากการถูกคุกคามบางอย่างที่ดูเหมือนจะไม่ใช่การกระทำที่คนเป็นพี่น้องควรทำ...



ฟ้องป๊า...

ในหัวเธอคิดวนถึงแต่คำ ๆ นี้ เธอจะต้องฟ้องป๊า ป๊ากับม๊าจะต้องช่วยเธอได้แน่ๆ แต่ความคิดมันก็หยุดลงเมื่อคนพี่ใช้ลิ้นอุ่นๆ แตะลงที่ใบหู

ใบหน้าร้อนวูบ ลำตัวอ่อนยวบแทบจะหมดเรี่ยวแรง ลมหายใจไหวสั่น มือเล็กผวาวางลงบนบ่าคนพี่ก่อนจะพยายามผลักออก

"ฉันรู้นะ ว่าเธอคิดจะฟ้องป๊ากับม๊า"

"อื้ออออ"

ลมร้อนเป่าพ้นใส่หู ก่อนจะงับเบาๆ จนเธอเกร็งปลายเท้า... มือหนากอดรอบเอวเล็กไว้ไม่ให้ดิ้นหลุด อย่าได้หวังจะออกไปจากตรงนี้ ถ้าเขาไม่อนุญาต

"ถ้าไม่กลัว จะลองดูก็ได้ แล้วแต่เธอเลย "

ประโยคข่มขู่ลองใจ เขาก็พูดไปงั้นแหละ โปรดปรานรู้ดีว่ายัยน้องขี้กลัวมันไม่กล้าฟ้องใครหรอก ขยันแต่จะทำตัวน่ารักให้คนอื่นเอ็นดูจนเขาหมั่นไส้

แม้แต่กับเขาก็ไม่เว้น คิดว่าการมาทำตัวเหมือนเป็นห่วง เอากับข้าวมาให้ คำพูดคำจาที่บอกว่ากลัวเขาจะไม่สบาย กลัวจะปวดท้องเพราะไม่ได้กินข้าว หวังจะทำให้เขาหลงกล เอ็นดูเธอเหมือนกับคนอื่นๆ สินะ

ฝันไปเถอะ!

จะมองเธอด้วยสายตาเดียวกับที่ป๊าม๊า นมอิงใช้มองเธอ มันยังเร็วไปเป็นชาติสำหรับเขา...



"เธอขาวไปนะ"
"......."

"มันเป็นความผิดเธอที่ทำให้ฉันอยากสัมผัส"คนพี่ลากนิ้วมือไล้ลงบนขาอ่อนขาวที่ใส่เพียงกางเกงขาสั้นตัวจิ๋ว "อย่าหยิกหลัง ฉันไม่ชอบ"
ก่อนจะดุเด็กบนตักที่กำลังจิกเล็บลงตรงหัวไหล่อย่างแรง

">//