บ่วงรักพยัคฆ์อสูร

ข่าวความขัดแย้งระหว่างเจ้าหน้าที่ของรัฐ กับชาวบ้านในอำเภอเล็กๆ ในจังหวัดเกือบติดชายแดน ดึงดูดความสนใจนักข่าวสาวที่กำลังต้องการลบคำสบประมาทว่าได้งานนักข่าวเพราะมีพ่อเป็นเจ้าของหนังสือพิมพ์
ที่นี่เองหล่อนได้พบจอมโจรผู้ตั้งตนผดุงความเป็นธรรม นามของเขา… พญาไพร



อจลากวาดตามองไปรอบๆ พยายามจดจำเส้นทางตลอดสองข้างทาง ก่อนถูกปิดตาด้วยผ้าดำ ทำให้โลกมืดลงชั่วขณะ
หล่อนไม่กล้าแม้แต่จะดิ้นรน เพราะเสียงพูดเรียบๆ แต่ก็ขู่ในทีอย่างสุภาพ
“ถ้าคุณไม่ทำตัวมีปัญหาผมรับรองว่าคุณจะได้กลับบ้านพร้อมคุณพ่อของคุณอย่างปลอดภัย แต่ถ้าตรงข้าม สิ่งที่ผมรับรองก็จะออกมาตรงข้าม”
หล่อนจึงนั่งนิ่ง ยอมให้ผูกตาแต่โดยดี
แต่ก็ดีหรอกว่า นายตัวผอมสูงไม่ได้พยายามลวนลาม หรือหาเศษหาเลยกับหล่อนเลย
จะว่าไป ทั้งท่าที ตลอดจนคำพูดของนายคนนี้ ก็สุภาพเรียบร้อยเสมอต้นเสมอปลาย
“ทนนิดนะครับ ผมต้องขอโทษที่ต้องทำอย่างนี้”
อจลาพูดไม่ออก แค้นใจก็แค้น หวาดวิตกเกี่ยวกับอนาคตทั้งของตนและบิดาก็ปานกัน เพราะหล่อนเชื่อจริงๆ ว่าบิดาตกอยู่ในมือคนกลุ่มนี้
ถูกแล้ว... หล่อนใช้คำว่ากลุ่ม เพราะนายโจรลักพาที่แสนจะสุภาพเรียบร้อยคนนี้ คงไม่ทำงานคนเดียวแน่ๆ