ดั่งลมครวญรัก

ลมพัดหวนที่พัดมาปะทะ ไม่ได้เบาสักนิด แต่กลับเป็นพายุสวาทที่โหลมกระหน่ำร้อนแรง
“อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”
“ผมรู้ว่าคุณก็คงอยากจะรู้เหมือนกันใช่ไหม ว่าไอ้นั่นของผม จะยังเล็กและสั้นเหมือนเดิมหรือเปล่า”
“บ้า...ใครอยากจะรู้เรื่องบ้าๆแบบนั้น ถอยไปนะ แล้วพาหลิวกลับบ้านตอนนี้เลย”
ทว่าเขากลับรวบร่างของเธอเข้ากอดแน่น ก่อนจะดันร่างบางไปชิดติดฝาผนัง แล้วบดเคล้าริมฝีปากลงมาอย่างจาบจ้วงเอาแต่ใจ ยากที่หญิงสาวจะตั้งรับทัน และจูบนั้นก็ใช่ว่าจะอ่อนโยน เพราะมันเต็มไปด้วยความกระหาย อยากจะพิสูจน์ อยากจะยัดเยียดสิ่งที่เคยเล็กและสั้นเข้าหาเธอ อยากจะรู้ว่าเธอที่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับชายใดมาเกือบสิบปี มันจะฟิตมากแค่ไหน
ภายในหัวใจของภูวนัยคนใหม่ เต็มไปด้วยความกระหาย อยากจะมอบความเป็นสามีให้กับเธออีกครั้ง ต่อ
ให้วันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ชั่ง แต่วันนี้เขาต้องได้เธอ
...ได้มอบบทพิศวาสที่แสนเร่าร้อนและถึงใจให้แก่เธอ...
รวิภาสั่นสะท้านในอ้อมกอดของ ‘สามีที่เคยรัก’ และเขากำลังจะไป ‘แต่งงานใหม่
แล้วเขาก็เลื่อนกายขึ้น รีบถอดชุดเกะกะของเตนเองออก แล้วตอนนั้นเองเขาก็ถอดอันเดอร์แวร์ทิ้งไป สิ่งนั้นที่เธอเคยสบประมาท ก็ผงาดอยู่ตรงหน้า
ต้องคนละคนแน่ หรือเขาไปทำอะไรกับมัน
“ผมไม่ได้ทำอะไรกับมัน ผมแค่ออกกำลังกาย และบำรุงมันเท่านั้นเอง”
“มาร์ท...หลิว...”
“ชอบใช่ไหม” เธอส่ายหน้า แววตาหวาดหวั่น