วิมานบ้านไพร

ความทรงจำที่หายไป 7 ปีทำให้พรรษต้องแบกรับอะไรมากขนาดนี้เชียวเหรอ มีสามีเพิ่มมายังไม่พอ พ่วงท้ายด้วยลูกสองคนอีกต่างหาก

“ขอโทษที่สามีปลอมๆ อย่างผมต้องไปขัดขวางความรักแฟนตัวจริงของคุณนะครับ คุณพรรษ”

น้ำเสียงของเขาห้วนจัด ก่อนจะตัวเธอเข้ามาจนล้มลงในตักของเขา
มือหนาเปลี่ยนจากจับข้อมือของเธอเป็นกระหวัดกอดพันธนาการตัวเธอไว้แน่น

“สามีปลอมๆ อย่างผมก็คงต้องทำตามหน้าที่ที่พรสั่ง คุณไม่มีสิทธิ์พบเจอใครที่ข้องเกี่ยวกับคุณ แม้กระทั่งคนที่คุณรักก็ตาม”

คำว่า ‘หน้าที่’ ของธรรมาทิตย์บีบหัวใจของพรรษมนเหลือเกิน สัมผัสจูบที่อ่อนโยนของเขามันยังตรึงในหัวใจเธอ พอๆ กับจุมพิตที่ดุดันเมื่อเช้าวันนี้ที่เธอไม่อาจยอมรับเลยแม้แต่น้อย

“หน้าที่ของคุณ รวมถึงจูบด้วยเหรอคะ ถ้าคุณทำไปเพราะหน้าที่ ได้โปรดอย่าทำมันอีก”