พระชายาหลงยุคแห่งเผ่าจิ้งจอกขาว เล่ม 2

สายลมหวนปรวนแปรชวนระลึก คะนึงนึกฝันถึงเจ้าโฉมงาม
ร่วมทุกข์สุขกายใจเพียงชั่วยาม พระจันทร์งามลาลับไม่หวนคืน
ราตรีนี้ไร้จันทร์กระจ่างฟ้า ดั่งใจข้าไร้บัวงามมาเคียงคู่
ศึกสงบหิมะขาวหากใจนั้นหดหู่ เฝ้าทนดูจันทร์กระจ่างไม่หวนคืน
วันเวลาล่วงเลยผ่าน ฤดูกาลว่ายเวียน
ใจข้านั้นยังหมั่นเพียร รอคู่เคียงประดับใจ
สระบัวนั้นยังแน่นิ่ง สงบยิ่งเปรียบดั่งสายน้ำไหล
รอสวรรค์เมตตาบันดาลไป บัวแรกแย้มแห่งใจคืนสู่กาย
สุราจอกนี้ถือไว้ยามเงียบเหงา พามัวเมากลบเกลื่อนสุดระทม
เอื้อมมือคว้าได้เพียงแค่สายลม สุดขื่นขมข่มใจหว้าเหว่กาย
เฝ้ารอรักโหยหาทุกคืนวัน บัวกลีบนั้นไฉนถึงพรากจากกันไกล
สู่แดนไกลสุดแรงกายจะไปถึง ทำได้พึงอธิษฐานขอนางคืนสู่ใจ