ขอเพียงรักนี้นิรันดร

ผลึกกาลครึ่งหนึ่งได้เข้ามาอยู่ในหัวใจของ...ธามิณี
มนุษย์ที่ผลึกกาลเลือกเพื่อที่เธอจะได้มีชีวิตอีกครั้ง
พระเสาร์หรือศนิเทพ...ผู้ถูกสาปให้เป็นเทพกึ่งมนุษย์
ชายผู้มีหน้าที่ล่าวิญาณร้ายให้กลับคืนสู่ยมโลก
เขาเป็นเจ้าของผลึกกาลทั้งหมด
หากศนิเทพอยากได้ผลึกกาลอีกครึ่งกลับคืนมา
มีเพียงต้อง ‘ฆ่า’ หรือ รอจนกว่าธามิณีจะ ‘ตาย’ เท่านั้น
ทว่าเขากลับต้อง ‘ปกป้อง’ เธอจากความตาย เพราะเธอกลายเป็น ‘ผู้ช่วยชีวิต’ เขาไว้
*************************************************************
“หนังสือเล่มนี้ชื่อว่าเจ้าหญิงนิทรา การที่เจ้าหญิงจะตื่นได้ก็ต่อเมื่อมีเจ้าชายมาจุมพิต” ธามิณีแค่ทบทวนความจำเผื่อว่าจะมีวิธีอะไรสักอย่าง หรือว่าจะต้องใช้วิธีนั้น
ธามิณีหันมองพระเสาร์แล้วส่ายหน้า มันน่าจะมีวิธีอื่นบ้างหรอก เธอเห็นพระเสาร์สร้างวงแหวนสีม่วงที่กลางฝ่ามือแล้วสะบัดออกไปด้านบนราวกับจะสร้างอุโมงค์ แต่แสงนั้นกลับสลายเมื่อผ่านไปไม่กี่วินาที แสดงว่าที่แห่งนี้พลังหรือมนตราทำลายไม่ได้เลยงั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นเธอจะลองเสี่ยงวิธีนี้ดูสักครั้ง
“คุณจูบธามเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
ธามิณีพยายามทำหน้าเรียบเฉยเลียนแบบพระเสาร์ ตอนนี้เรื่องไปสอบให้ทันสำคัญกว่า แค่จูบมันจะอะไรนักเชียว เธอจูบหัวแมวจูบแก้มแมวบ่อยๆ คงรู้สึกไม่ต่างกันหรอก
“เป็นผู้หญิงยังไงของเธอ จู่ๆ มาบอกให้ผู้ชายจูบ” ศนิกอดอกมองธามิณี สายตาที่มองดุๆ ในเวลาแบบนี้เธอควรคิดหาทางออกมากกว่ามาชวนเขาทำเรื่องไร้สาระ
“มันอาจเป็นวิธีออกไปจากที่นี่ก็ได้นะคะ ธามไม่ได้อยากจูบคุณ เพียงแต่เรื่องเจ้าหญิงนิทราน่ะ เจ้าหญิงจะตื่นได้ก็ต่อเมื่อมีเจ้าชายมาจูบ ธามแค่อยากกลับบ้าน คุณยืนเฉยๆ เดี๋ยวธามจูบเองก็ได้” ธามิณีอธิบาย ถ้าไม่เกรงใจจะคว้าเขามาจูบเองให้รู้แล้วรู้รอด
“คิดวิธีอื่น ทำวิธีนี้ไม่ได้”
แม้การจูบจะไม่ได้เป็นการสร้างวาสนาต่อกัน แต่เขาจะไปจูบกับมนุษย์ที่อีกไม่กี่เดือนจะอายุครบ 21 ปี ในขณะที่เขาอายุมากกว่าเธอ 732 ปีได้อย่างไร
ธามิณีเดินมายืนประจันหน้ากับพระเสาร์แล้วยิ้มกว้าง เธอคิดวิธีอื่นไม่ออกแล้วนี่ งานนี้เธอจะถูกเขาฟาดพลังใส่ไหมนะ ช่างเถอะ แค่กอดเขาไว้ไม่ให้หนีก่อน ศนิยืนนิ่งไม่ทันคิดว่าจะถูกจู่โจมด้วยการกอด เขาถอนใจมองร่างกะเปี๊ยกที่ริอ่านมากอดเขาโดยที่ไม่ขออนุญาต
“หยุดเลยนะ ฉันไม่จูบเธอเด็ดขาด” เขาบอกน้ำเสียงดุ
“ก็ได้ค่ะ ถ้างั้นธามจูบคุณเอง”
*************************************************************
“หายกัน เธอจูบฉัน 3 ครั้ง ฉันจูบเธอ 3 ครั้ง เราจะได้ไม่ต้องติดค้างกันในเรื่องนี้อีก”
แม้จุดเริ่มต้นจะมาจากความไม่พอใจ แต่พอได้ทำเรื่องที่ทำให้ ‘หายกัน’ คงมีแค่เขาที่พอใจระคนหวานละมุนอยู่ในอก
ธามิณีผลักอกของศนิเต็มแรงแล้วนั่งมองเขาที่นอนมองเธอ แถมยังเอาแขนรองศีรษะ สีหน้าดูสบายใจเหลือเกิน แน่ล่ะสิ เขาได้แกล้งเธอแล้ว เทพกึ่งมนุษย์อะไรช่างไม่ยอมราข้อกันบ้าง แค่เธอปัดมือเขาออก เขาต้องหาเรื่องที่ทำให้หายกันได้น่าโมโหกว่าเดิมด้วยเหรอ
“ธามทำ CPR ให้คุณ แบบนั้นไม่เรียกว่าจูบสักหน่อย”
ศนิเปลี่ยนใจยันแขนลุกขึ้นมานั่งบ้าง “หรือว่าเธอจะให้ฉันทำ CPR แบบเดียวกัน”
“ไม่ต้องค่ะ หายกันแล้วนี่ ต่อไปธามจะจูบกับคนที่ธามชอบ แล้วเขาก็ชอบธามเท่านั้น” ธามิณีลืมตัวค้อนใส่ศนิไปเรียบร้อย ตอนนี้เขาช่างไม่เหมือนครั้งแรกที่พบกัน “มีอายุหลายร้อยปี แต่ทำไมกวนโมโหได้ขนาดนี้”
ศนิเลิกคิ้วการทำแบบนี้เรียกว่ากวนโมโห แล้วใครกันทำให้เขาโมโหก่อน แต่พอได้ทำตามใจตัวเองกับมนุษย์ผู้หญิงคนนี้ก็ทำให้เขาปลอดโปร่งรู้สึกสนุกดีเหมือนกัน
*************************************************************
เคยรู้สึกว่าคิดถึงใครสักคนจนอยากร้องไห้บ้างไหม?
ฝันถึงใครบางคนที่ไม่รู้ชื่อ แต่รู้สึกว่ารักคนคนนั้นมากอย่างไม่น่าเชื่อ
อยากหาเหตุผลว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น แต่ก็หาคำตอบไม่พบ

ขอบคุณไม่นับครั้ง
อัมราน