จันทร์ซ่อนใจ

เขากลับมาเพื่อแก้แค้นและทำให้เธอรัก
ท่ามกลางคนมากมาย มีเพียงอรอินทุ์ที่พันธินสามารถเชื่อ...ได้หมดใจ
การค้นหาความลับในใจมนุษย์ บทพิสูจน์เพื่อหาความจริงใจ

************************************
เธอพยายามทำแผลให้เบามือที่สุด ก่อนจะใช้ผ้าก๊อซมาพันแผลโดยพันรอบฝ่ามือก่อนจะมาเน้นที่นิ้วชี้ข้อล่างสุดของเขาซึ่งแผลลึกที่สุด ก่อนจะจบด้วยการพลิกฝ่ามือของเขาคว่ำลงแล้วผูกผ้าให้ติดกัน แทนการใช้สก็อตเทปแปะให้แน่น
"เรียบร้อยแล้วค่ะ ขอโทษจริงๆ นะคะ"
"โบนี่มันอะไร" พันธินชี้ไปที่หลังมือของตัวเอง แล้วดูคนพันแผลให้ยิ้มชอบใจโบอันสวยที่หลังมือของเขาเสียอย่างนั้น มันเข้ากับใบหน้าของเขาตรงไหนกัน
"แหม ปฏิวัติวงการพันแผล เจ็บแล้วเห็นอะไรสวยๆ ก็จะได้หายโกรธไงคะ"
พันธินมองโบที่หลังมือตัวเองอีกครั้ง มันก็สวยดีอยู่หรอก แต่เธอลืมไปหรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร ขืนพนักงานเห็นเข้าได้ขำกันน่ะสิ ครั้นจะแกะออกก็ไม่อยากให้คนทำเสียน้ำใจเลยยอมๆ ไปก่อน
"ฉันไม่โกรธเธอหรอกน่า ไปนอนต่อเถอะ ฉันก็จะไปนอนเหมือนกัน ขอบใจที่ทำแผลให้"
พันธินลุกขึ้นเดินผ่านประตูเชื่อมระหว่างสองห้องไป ก่อนจะปิดประตูและล็อคทางฝั่งอรอินทุ์ให้เธอไม่ต้องนอนผวาเพราะกลัวเขาจะย่องเข้าหาทั้งคืน อรอินทุ์ก็อยากหลับ แต่คนเพิ่งตื่น แถมยังไปออกแรงจนเลือดสูบฉีดจะไปหลับลงง่ายๆ ได้ยังไงกัน พอนึกไม่ออกว่าจะทำอะไรก็ต้องหาคนคุยด้วยแค่นั้น
"จนถึงตอนนี้ คุณธินคิดถึงคุณแสงไหมคะ" เธอถาม ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพันธินจะได้ยินหรือเปล่า
"ไม่"

************************************
"ฝัน...น่าจะฝัน... ฝันร้ายที่สุดด้วย"
"น่าจะเรียกว่าฝันดีต่างหาก เธอได้เป็นว่าที่คู่หมั้นของฉันนะ"
อรอินทุ์สะดุ้งเหวอพร้อมกับกลิ้งไปอีกฝั่งจนเกือบตกเตียง พันธินอยู่ตรงนั้น ในห้องและเตียง ไม่ใช่ห้องของเธอแน่ๆ เราสองคน เฮ้ย! เธอก้มลงมองชุดตัวเอง ก่อนจะถอนใจโล่งอก ชุดราตรียังอยู่ครบ ชุดของเขาก็ยังอยู่ครบ แต่ที่ไม่ครบน่ะเป็นสติของเขามากกว่า
"คุณธินทำแบบนั้นทำไมคะ"
"เธอยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า" พันธินยื่นมือมาจะอังหน้าผาก
อรอินทุ์หน้าตาตื่นรีบกระโจนลงจากเตียงมองเขาอย่างกับคนไม่ไว้ใจกัน เธอไม่ได้กลัวเขา แต่ว่าเราไม่ควรใกล้กันเกินไป แล้วที่เขาประกาศไปนั่นอีก ต่อไปเราจะมองหน้ากันได้ยังไง
"ไม่ค่อยปวดแล้วค่ะ แล้วคุณธินทำไมยังอยู่ที่นี่ ทำไมไม่รีบไปอธิบายให้คุณเธียรฟัง ป่านนี้โกรธคุณธินจนตัดออกจากทายาทแล้วละมั้ง คุณธินทำแบบนี้ทำไมเนี่ย" ยิ่งอรอินทุ์พูดความโมโหยิ่งพุ่งเสียงก็เลยดัง
พันธินหัวเราะคนอยากวีน แต่ทำไม่ถนัด คราวนี้เขาผิดเองที่ไม่บอกเธอก่อน ก็มันไม่มีเวลา แต่ถึงมีเวลาก็ไม่บอกอยู่ดีนั่นแหละ เขามั่นใจในสิ่งที่ทำ อีกไม่นานอรอินทุ์จะเข้าใจ
"ถ้าฉันจะแต่งงานกับใครสักคน คนแรกที่ฉันคิดว่าน่าจะอยู่ด้วยได้แล้วสบายใจและมีความสุขก็คือเธอ"
"นี่ไม่ใช่คำขอแต่งงานใช่ไหมคะ" สีหน้าของอรอินทุ์เหมือนอยากเป็นลมอีกรอบ อย่าใช่เชียวนะ
"ก็ไม่ใช่น่ะสิ มาด้วยกันเถอะ เราจะเดินทางไกลกัน"
เขาเดินเข้าไปใกล้ ร่างเพรียวขยับหนี ทว่าเสียงความคิดของอรอินทุ์ล่องลอย ถ้าไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร เขาคงโกรธ การใกล้ชิดเขาทำให้เธอคิดถึงใครอีกคนที่เคยบอกว่าจะรอ ความตายไม่อาจหยุดการรอของเธอเลย ดวงตาคมอ่อนโยนลง ต่อไปนี้อนาคตของเธอเป็นสิ่งที่เขาเต็มใจรับผิดชอบ
************************************
นิยายที่จะคุณรู้ว่าการรอคอยและไม่หมดหวัง สักวันคุณจะสมหวัง
และร่วมกันหาฆาตกรตัวจริงด้วยกัน
หวังว่าจะชอบค่ะ ขอบคุณสำหรับการอุดหนุนนะคะ