เพลิงพาธ

สายเลือดสีน้ำเงินที่แม้มีอยู่เพียงครึ่งหนึ่งก็ทำให้ฉัตรพิมณย์ วรนาถ ทระนงตนว่าเธอนั้นเปรียบดั่งหงส์ขาวผู้สูงศักดิ์ ส่วนปวีณ ธีราทร เป็นเพียงคนชั้นต่ำ ต่อให้เขาจะมีคำว่า “ธีราทร” ต่อท้าย แต่สุดท้ายก็เป็นได้แค่ลูกเมียน้อย
ทว่าไฉนเลยหัวใจของเธอจึงพร่ำเรียกแต่ชื่อเขามิสร่างซา บางครั้ง...เธออยากมีสิทธิ์เรียกเขาว่า “พี่วีณ” เหมือนคนอื่นๆ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ เมื่อวันหนึ่งเธอได้พลาดพลั้งทำความผิดแสนสาหัส
จากคนที่ดีแสนดีก็กลับกลายเป็นอีกคนหนึ่ง ดวงตาคมกริบที่เคยมีแววแพรวพราวระยับ เต็มไปด้วยความรักและความชื่นชมกลับกลายเป็นเฉยชาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ หรือไม่บางที...มันก็วาววับไปด้วยความโกรธแค้น

“ทีหน้าทีหลังคุณไม่ต้องมายัดเหยียดอะไรให้พัดชาอีก”
ฉัตรพิมณย์เงียบ แต่สายตาที่ใช้จ้องมายังปวีณฉายชัดถึงความรู้สึกกรุ่นโกรธระคนเสียใจ
“ถ้าจะให้ดีคุณก็ควรจะเลิกทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชัก”
“ทำไมคะ ฉันทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชักแล้วจะยังไง ในเมื่อฉันหวังดีกับทั้งสองฝ่าย”
“คุณก็น่าจะรู้ดีนะว่าความหวังดีบ้าๆของคุณมันเคยทำให้ใครต้องสูญเสียอะไรบ้าง”
ประโยคคำพูดเรียบเฉยกับแววตาแข็งกร้าวทำให้ฉัตรพิมณย์ยืนตัวแข็งทื่อ มือบางกำเข้าหากันแน่นจนเล็บเจียมมนจิกลงในฝ่ามือ ร่างบางระหงสั่นสะท้านไปทั้งตัวเพียงแค่ปวีณสะกิดแผลเก่าที่ฉัตรพิมณย์พยายามลืมเลือนมานับเดือน หญิงสาวกลืนก้อนแข็งๆลงคอก่อนจะหมุนตัวกลับ แต่แรงกระชากทำให้ร่างนั้นถลาไปชิดคนตัวสูง
“แค่นี้คุณก็ทนฟังความจริงไม่ได้รึไง”