You're mine กักขังรัก กำราบหัวใจ

Panmile'say

“กลัวเหรอ?”ลายเมฆถามเมื่อรับรู้ได้ว่าร่างกายฉันกำลังสั่นเทาพร้อมกับมองฉันด้วยสายตาสมเพชตอนนี้ร่างกายของเขาและร่างกายของฉันกำลังแนบชิดกันผิวเนื้อของคนสองคนที่กำลังสัมผัสกันมันทำให้สมองของฉันเริ่มพร่าเบลอ…
“รังเกียจ”
“…”
“ขยะแขยง”ฉันรู้ตัวเองดีว่าตอนนี้เสียงของฉันมันแผ่วเบามากแค่ไหนแต่ถึงยังไงฉันก็อยากให้ลายเมฆรับรู้ว่าตอนนี้ฉันน่ะ…รู้สึกยังไง
“ลองหน่อยไหม?”ดูเหมือนลายเมฆจะไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของฉันสักเท่าไหร่เพราะพอฉันพูดจบเขาก็ผละออกจากร่างกายของฉันก่อนจะใช้สายตามองต่ำลงไปที่กลางร่างกายของตัวเองแล้วช้อนขึ้นมองหน้าฉันเหมือนท้าทาย
“นายมัน…น่ารังเกียจ คนเลว ชั่ว !!”ฉันพูดเสียงรอดไรฟันพร้อมกับพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนแล้วมองสบตาลายเมฆอย่างไม่ยอมแพ้แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้หาทางหนีเอาตัวรอดให้กับตัวเองลายเมฆก็กดท้ายทอยฉันแล้วโน้มลงไปให้ใบหน้าใกล้ชิดกัน
“ปากดี…”ลายเมฆกระซิบบอกที่ข้างใบหูแล้วเอื้อมมือมาปลดตะขอชุดชั้นในของฉันออกอย่างง่ายดายตามด้วยชิ้นล่างที่ปกปิดส่วนสำคัญเอาไว้



Laimaky'say

“อ๊ะ…”เสียงเล็กๆเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางเมื่อผมเริ่มต้นสัมผัสเธอผู้หญิงอย่างพันไมล์ต้องได้รับการสั่งสอนจากคนอย่างผมจะได้รู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ฐานะที่จะทำอะไรตามใจตัวเองก็ได้
“นมใหญ่ขึ้นนะ…”ผมพูดเพื่อยั่วโมโห
“หยาบคาย”
“…”
“นายมัน…น่าขยะแขยงที่สุด”
เอาล่ะ !! ความอดทนของผมมันหมดลงแล้วในเมื่อยัยนี่ยังไม่เลิกปากดีสักทีผมก็จะสั่งสอนเธอด้วยร่างกายของผมเอง