ตราบฟ้ายังพร่างพราว

หาญกล้า...คือรถด่วนขบวนสุดท้าย ที่ครอบครัวอยากให้เข็มขาวคว้าเอาไว้
แต่เขา กลับเป็นผู้ชายที่หล่อรวยแสนดีจนเธอไม่อยากเชื่อว่ามีอยู่จริง
และไม่น่าจะหลงเหลือมาถึงมือเธอได้ ใจหนึ่งก็หวั่นไหว หากแต่อีกใจก็แอบกลัว
ยิ่งเขาปาความหวานใส่รัวๆ ความโสดของเธอก็ยิ่งหมดเวลาลงไปเรื่อยๆ
“ปีหน้า ผมก็สามสิบเก้าแล้วนะ”
“คะ”
“ก็จะแก่จริงๆ แล้ว”
“ตอนนี้ก็แก่จริงๆ นี่คะ”
“เข็มอะ” เขาทำเสียงงอแง เมื่อเธอทำเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังจะสื่อ
“โธ่ สามสิบเก้าแล้วจะทำไมคะ”
“มันจะหมดแรงทำเมียทำลูกไปเรื่อยๆ นะ”
“คุณพระ!” หญิงสาวหันมามองเขาตาโต ทำลูกเธอไม่ว่า แต่ทำเมียนี่สิ โอ๊ย! อีตาบ้า ทำไมเขาถึงได้มีแต่เรื่องข่มเหงรังแกเธออยู่ในหัวกันนะ
“หน้าแดงแบบนี้แสดงว่าเข้าใจ”
“คุณนี่มัน...” เข็มขาวหมดปัญญาจะต่อว่าเขาจริงๆ
“หมั้นกันมาพักหนึ่งแล้วนะ ถ้ายังเล่นตัวอีก ผมจะไม่รอถึงวันเข้าหอแล้ว จะชิงสุกก่อนห่าม จะย่ำยีข่มเหงคุณวันละหลายๆ หน ถึงเวลานั้นถ้าลูกไม่มาเกิดก็ให้มันรู้ไป”