สุดแต่สายลม : The Windfall

คุ ณ ยั ง จำ ค ว า ม รั ก ค รั้ ง แ ร ก ข อ ง คุ ณ ไ ด้ ห รื อ เ ป ล่ า

“นี่น้องพาย ชิมดู พายลูกตาล อร่อยมากเลย นุเขาซื้อมาฝาก เมื่อกี้เอง” พี่แก้วยืนขนมให้คนมาใหม่แล้วพยักเพยิดให้ลองชิม พรพระพายลังเลไปชั่วครู่ก่อนจะก้มลงกัดคำเล็กๆ
อร่อย...
“ทำไมมีแต่พายอะพี่นุ นี่พายสับสปะรด พายไก่ พายลูกตาล พายข้าวโพด นี่อีก.. พายทูนา” ปัณณ์หยิบขนมแต่ละชิ้นออกมาเรียงกัน แล้วถอนหายใจ ขนมทั้งถุงใหญ่มีแต่พายที่อบสดๆร้อนๆ เพิ่งออกจาเตาก็ตรงดิ่งมาให้ปากของเขาแล้ว
นุกูลยกยิ้มแล้วตอบกลับด้วยประโยคที่ทำให้คนฟังถึงกับสำลักขนมกับเป็นแถบ โดยเฉพาะคนที่กำลังเคี้ยวพายลูกตาลอยู่ในปาก
“ก็พี่ชอบพาย”
พรพระพายทุบอกอย่างแรงหลายที ป้าสวยที่นั่งอยู่ใกล้ขวดน้ำจึงรีบส่งขวดน้ำให้คนรุ่นหลาน
“อะไรยัยพาย.. นุเข้าบอกว่าชอบกินพาย พายที่เป็นขนม ไม่ใช่พายที่เป็นคนแบบหล่อนยะ ไม่ต้องสำลัก” เจ๊แอนนี่แสดงอาการหึงหวงอย่างออกนอกหน้านอกตาแล้วหันไปคว้าแขนล่ำของนุกูลมากอด “ใช่ไหมคะ น้องนุของพี่”
นุกูลยังคงมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า “ทั้งสองอย่างครับ ทั้งพายที่เป็นขนม ทั้งพายที่เป็นคน”