มังกรเชื่อง

หงส์งามแห่งเยว่ถูกพระเชษฐาฝากฝังไว้กับพระคู่หมั้นแห่งถัง ตรัสว่าวันหนึ่งจักมารับคืน

ใครเล่าจะรู้

หงส์งามอาจกลายเป็นคนของถังตลอดกาล

...

“อย่าบังอาจแตะข้า!” จอมโจรใจกล้าตวาดลั่นยามได้ยินคำสั่งป่าเถื่อนจากทหารแคว้นถังตรงหน้า ดวงเนตรคู่งามตวัดมองใบหน้าของเหล่าทหารอย่างเอาเรื่อง “พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์”

“เหตุใดจึงแตะไม่ได้?” อีกฝ่ายถามเหมือนยั่วโทสะเสียมากกว่า ยิ่งสายตาทรงเสน่ห์จ้องมองร่างระหงตั้งแต่ปลายเท้าจรดศีรษะก็ทำเอาคนถูกมองหน้าแดงได้ไม่ยาก

เมื่อถึงเวลาจักแตะให้หมดทั้งกาย

“เพราะเจ้าไม่คู่ควร” พระหัตถ์เรียวชูป้ายหยกแสดงฐานะอันสูงศักดิ์ส่วนอีกข้างที่ว่างก็ดึงผ้าสีดำปกปิดใบหน้าออกเผยให้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และถือตนอย่างที่สุด “ข้าคือพระคู่หมั้นของนายเจ้าไงเล่า”

“แล้วอย่างไร?”

“องค์รัชทายาทของเจ้าทั้งรักทั้งหวงข้า หากรู้ว่ายอดดวงใจถูกคนต่ำช้ามัดแล้วลากไปกับม้าต่อให้เจ้ามีเก้าศีรษะก็ไม่พอให้ตัด” แม้บางเรื่อง อืม...หมายถึงทุกเรื่องที่พูดไม่ได้เป็นความจริงก็ยังดีกว่าไม่พูดปกป้องตนเอง

“น่ากลัว”

“จะ เจ้า!” ยังไม่ทันก้าวหนีไปไกลกว่านั้นร่างกายพลันบังเกิดความเบาโหวงยามถูกมือแกร่งจับให้ขึ้นมานั่งบนหลังอาชาด้วยกัน

“เห็นว่าเป็นถึงยอดดวงใจขององค์รัชทายาท ข้าจึงไม่จับลากไปกับม้าทว่ายังมีบทลงโทษอื่นรออยู่ในวัง ขอพระคู่หมั้นเตรียมใจรับไว้แล้วกัน” ก้มลงกระซิบบอกชิดใบหูเล็กพลางสังเกตเห็นดวงหน้าหวานเชิดรั้นทว่าเจือสีแดงเรื่อจนอยากแกล้งให้หนัก “ได้ยินว่ารัชทายาทชอบลงโทษหนักๆ เสียด้วย”