ทวงรัก คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

“มามี๊ครับ คุณลุงคนนั้นเป็นใครเหรอครับ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของนราวดีจางหายไป เมื่อมองตามสายตาของลูกชายไป
หล่อนลืมไปสนิทเลยว่าไม่ได้มารับต้นน้ำแค่ลำพังอย่างทุกวัน แต่วันนี้พยัคฆ์ขับรถมาส่ง

“เอ่อ... เจ้านายของมามี๊น่ะครับ”

นราวดีพยายามตั้งสติ หล่อนรั้งลูกชายเดินเข้าไปหยุดใกล้ๆ กับเรือนร่างสูงใหญ่ของพยัคฆ์

“ขอบคุณมากนะคะท่าน ดิฉันขอตัวพาลูกกลับห้องก่อน”

เหมือนกับว่าพยัคฆ์จะไม่สนใจคำพูดของหล่อนแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้เขาย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า และมองหน้าต้นน้ำด้วยสายตาที่หล่อนเห็นแล้วเย็นวาบไปทั้งหัวใจ

หล่อนรีบดึงต้นน้ำไปไว้ด้านหลังของตัวเองตามสัญชาตญาณของความเป็นแม่ จากนั้นก็รีบเอ่ยขอปลีกตัวเสียงสั่น

“พวกเรา... ขอตัวก่อนค่ะ ไปต้นน้ำ กลับห้องกันลูก”

ต้นน้ำยอมให้หล่อนลากจูงออกมาจากพยัคฆ์ก็จริง แต่หล่อนก็เห็นลูกชายส่งยิ้มหวานให้กับพยัคฆ์หลายครั้ง

โชคดีที่เขาไม่เดินตามมาด้วย...
และก็โชคดีมากที่ตอนนี้หล่อนสามารถพาต้นน้ำหนีขึ้นมาบนรถแท็กซี่ได้สำเร็จ