สายป่านดวงใจ

“ไม่ให้กลับน้า...อยู่ก่อน...”
“ใคร ?” แววตาของคนถามเข้มจัดขึ้นมาทันควัน
“ตัวไง”
“ตัวไหน !”
“ก็ตัวงาย...”
“ไอ้เวรนั่นน่ะ ?”
หัวเราะคิกคักมากวนประสาทเขาเข้าอีก
“ไม่เรียกไอ้สิ...ชื่อตัวมีไอ้ไม่ด้ายน้า...”
“อ้อ เลยต้องเวนส์จ๋าทุกคำอย่างงั้นเรอะ !”
เสียงเขาไม่เบานักด้วยความลืมตัวว่ากำลังเอาอารมณ์กับคนเมา พอหันไปมองอีกทียัยเมรีหัวยุ่งก็สงบนิ่งไปเสียแล้ว
หลับเสียได้ก็ดี รำคาญฉิบ...
กำลังจะเบนสายตากลับไปมองถนน สายตาเจ้ากรรมดันตกไปมองก้นงอนๆ นั่นเข้าอีก
คราวนี้ละ เวรของแท้เลยทีเดียว !
‘คุณโม่งขา...รักเนย...ตรงนี้...นี่...เอาตรงนี้นะ’