ท่านครับผมไม่ได้รักท่าน

"เธอ! เป็นผู้หญิงปลอมตัวมาใช่ไหม ใครส่งเธอมาล้วงความลับฉัน ห๊า” เขาตะคอกเสียงดัง กล่าวหาตะวันประหนึ่งละครมากไป
“มะ มะ ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ใช่ผู้หญิงปลอมตัวมา

ประธานบริษัทสุดหล่อ ชายแท้ที่สมบูรณ์แบบที่สุดคนหนึ่ง ต้องมาพลาดพลั้งเพราะเมา จนเกือบรวมหัวรวมหางเด็กหนุ่มหน้าหวาน ที่คิดว่าเป็นผู้หญิงปลอมตัวมาเป็นเด็กบริการ และเพราะเมาจนหน้ามืดอีกนั่นแหละจึงได้ลากเจ้าตัวนุ่มนิ่มขึ้นเตียงโดยไม่สนใจคำร้องขอหรือห้ามปราม

“อย่านะโว้ย ไอ้บ้า ปล่อยกูนะ” ตะวันปัดป้องสุดฤทธิ์
“ถ้าเป็นผู้ชายเขาไม่เขินหรอกแค่จับพิสูจน์ มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นแหละที่ไม่ยอมให้แตะ สาวน้อย”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงพร่าตาปรือ ลิ้นพันกัน เมาหนักจนสามารถปล้ำได้หมดอย่างกับของขาด
“ไอ้บ้า แล้วใครมันจะให้จับจู๋ ปล่อยโว้ย”
“เป็นสาวเป็นนาง พูดจาหยาบคาย แบบนี้ต้องสั่งสอนซะหน่อย” สิ้นคำเขาก็ก้มลงจูบปิดปากร้ายๆ ที่ด่าไปเมื่อครู่ทันที
“อื้อ!” ตะวันได้แต่ร้องอื้ออึงด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกโพรง ทั้งดิ้น บิดหนี พร้อมกับสองขาถีบไปมาแต่ทำอะไรไม่ได้ พยายามบิดข้อมือให้หลุด ขณะที่ปากถูกปล้นจูบจากผู้ชายด้วยกันเป็นครั้งแรกในชีวิต