สะหลีจันตา

“คุณหลีรู้ไหม ถ้าเปรียบผู้หญิงกับสี สีชมพูคงเปรียบกับผู้หญิงที่อ่อนหวาน ผู้หญิงร่าเริงเบิกบานก็เหมือนสีเหลืองที่สดใส ผู้หญิงที่มองโลกในแง่ดีคงเหมือนสีฟ้าสว่างๆ”
สะหลีจันตาโคลงศีรษะ เขามาถกเรื่องสีเรื่องผู้หญิงอะไรกับเธอ เหมือนตักน้ำราดตอมากกว่า เธอไม่ได้ละเอียดอ่อนขนาดจะฟังเรื่องพวกนี้แล้วรู้สึกว่ามันน่าสนใจ แต่เห็นแก่ข้าวผัดไข่ที่เขาเอามาให้ เธอจะฟังก็แล้วกัน หญิงสาวเท้าคางกับมือที่กำช้อนหลวมๆ พยักหน้าเป็นเชิงฟัง
พัทลุงเท้าคางมองสะหลีจันตา แล้วก็ยิ้มกว้างอีกนิด
“แต่ผู้หญิงอย่างคุณหลี ผมว่าอยู่ในกลุ่มของสาวสีเขียวขี้ม้า ... ผมว่าคุณเหมาะกับสีนั้นนะ”
ผู้ใหญ่ที่ทำใจกว้างยอมฟังเด็กพูดไร้สาระเลิกคิ้วทันที รับคำเสียงเย็นในลำคอ
“อ้อ”
“สีเขียวขี้ม้าแก่ๆนะ”
“จะบอกว่าฉันแก่สินะ”
ข้าวผัดไข่เริ่มกลืนไม่ลง ระคายคอชอบกล สะหลีจันตายื่นมือไปหยิบแก้วน้ำมายกจรดริมฝีปาก
พัทลุงหัวเราะ ยื่นมือที่ยังเห็นคราบดำของน้ำมันเครื่องเปื้อนตรงแขนเสื้อโบกไปมา
“เปล่าครับ ถึงคุณหลีจะแก่จริงๆก็เถอะ แต่ที่ผมบอกว่าสีเขียวขี้ม้าเหมาะกับคุณเพราะผมชอบสีเขียวขี้ม้าต่างหากล่ะ... ชอบมากจริงๆ”