ยอดดวงใจชายเลว (ไอ้เลวเข้ม)

“พี่เข้ม พี่เป็นอะไรจ๊ะ” หมอกลับออกไปแล้วแต่ครูเข้มยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับ
“บัวท้อง เมียของพี่ท้องหรือจ๊ะ” ยังคงทำหน้างงๆ
“จ้ะ บัวท้อง”
ครูเข้มหน้าแดงก่ำนั่งจ้องมองเมียรักนิ่งราวกับเห็นเป็นของประหลาด แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังก้องขึ้นหน้าห้อง ชายเจ้าของเรือนที่นั่งนิ่งไม่ไหวติงหน้าเผือดซีดนั้นสะดุ้งโหยง ส่วนบัวน้อยที่นอนดูอาการผัวรักนิ่งไม่ได้กล่าวคำใดออกไป พลันต้องหลุดหัวเราะขำออกไปเมื่อเห็นกิริยาอาการของผัวรัก
“อะไรวะ” เขาตะโกนเสียงดังถามไป
“เมียมึงท้องหรือวะ” เป็นเสียงพ่อครู
“เออ ท้อง ใครนะ ช่างสาระแนคาบข่าวไปบอก” พูดสีหน้าเปื้อนยิ้มติดจะกังวล เขากระแทกเธอไปหนักหน่วง ลูกจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้
“ฮ่าๆๆ มึงเก่งว่ะ” เสียงครูข่าน
“เออ กูเก่ง แล้วพวกมึงขึ้นมาทำไม”
“เป็นห่วงเมียมึง”
“ไยต้องมาเป็นห่วงเมียกู” น้ำเสียงเป็นอริทันที
“กลัวโดนมึงกระแทกไม่บันยะบันยัง ห้ามเลยนะเว้ย ห้ามแตะเมียในตอนนี้เป็นอันขาด” พ่อครูพูด
สหายรักตะโกนโต้ตอบกันไปมา จนคนที่นอนอยู่นั้นรู้สึกรำคาญ
“ออกไปคุยกันสิจ๊ะ ไยต้องตะโกนกันไปมาด้วย”
“พี่ไม่อยากออกไปนี่จ๊ะ”
“แต่น้องรำคาญหู”
“จ้ะๆๆ รำคาญก็รำคาญ” ลนลานพูดกับเมียรักปากคอสั่นแล้วหันไปตะเพิดไล่สหายรักที่อยู่ด้านนอกแล้วหันกลับมาเอาอกเอาใจเมียต่อ
“พี่ไล่พวกมันไปกันหมดแล้วนะจ๊ะ อ้าว หลับเสียแล้ว”
เมียรักหลับไปแล้ว หลับไปอย่างง่ายดายราวกับเด็กๆ