ทวงรักข้ามภพ

ใบบัว พยาบาลสาวจบใหม่เริ่มต้นชีวิตการทำงานได้อย่างไม่ราบรื่น ทำดีเท่าไหร่ไม่เคยมีใครมองเห็น จนสุดท้ายก็ได้คำตอบจากชีวิตหลังความตาย อดีตชาติของเธอคือบุตรสาวแม่ทัพ นามว่า เวินเยี่ยเซียง หญิงสาวเจ้าอารมณ์ที่ใครๆต่างพากันเอือมระอา ทั้งยังอาจหาญให้บิดาทูลขอสมรสพระราชทานกับอ๋องเหวินเหย่ พระอนุชาในองค์ฮ่องเต้ทั้งที่รู้ว่าเขานั้นแสนจะชิงชังนาง
เธอได้โอกาสที่จะแก้ไขอีกครั้งเมื่อวิญญาณหวนกลับเข้าร่างในอดีตชาติ
ต่อไปนี้ เยี่ยเซียงจะเป็นคนใหม่ เยี่ยเซียงจะเป็นคนดีแล้วจ้า


“ท่านอ๋อง จะเสด็จไปไหนเพคะ” ร่างบางลุกพรวดขึ้น
“พิธีแต่งงานเสร็จสิ้นแล้ว ข้าจะไปนอนที่ห้องของข้า” เสียงทุ้มใสเอ่ยขึ้น เขาตอบคำถามโดยไม่หันกลับมามองนางสักนิด ท่าทางเหินห่างเย็นชาบ่งชัดว่าเขาไม่มีจิตพิศวาสใดๆ ในตัวนาง
“ไม่ได้นะเพคะ ส่งตัวเข้าหอ จะเสด็จไปบรรทมที่อื่นได้อย่างไร” เยี่ยเซียงอ้อมไปดักหน้าขวางทางไม่ให้เขาออกจากห้องหอนี้ไป
“ที่นี่ตำหนักของข้า ข้าจะไปที่ไหนมันก็เรื่องของข้า” ถ้อยคำนั้นบ่งชัดว่าเขาไม่ต้องการจะร่วมหอกับนาง แต่มีหรือเยี่ยเซียงจะยอม นางรอเวลานี้มาแสนนานจะปล่อยให้เขาหลุดมือไปได้อย่างไร
“แต่ที่นี่เป็นห้องหอของเรา และท่านคือพระสวามีของข้าเพราะฉะนั้นเรื่องของท่านก็คือเรื่องของข้าเช่นกัน”
ดวงวิญญาณของใบบัวฟังแล้วได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา เยี่ยเซียงก็ยังคงเป็นเยี่ยเซียงที่พูดไม่คิดเช่นเดิม
อ๋องเหวินเหย่ดวงตาลุกวาว “เช่นนั้นก็จงรู้ไว้ว่าข้าไม่ได้อยากได้เจ้าเป็นพระชายาสักนิด ถึงเจ้าจะใช้อำนาจบิดาของเจ้าบีบบังคับข้าให้แต่งงานกับเจ้าได้ แต่สิ่งที่เจ้าจะได้จากการแต่งงานครั้งนี้มีเพียงตำแหน่งพระชายาเท่านั้น” กล่าววาจาไร้เยื่อใยจบเขาก็ทำท่าจะเดินออกไปอีกครั้ง ทว่ามีหรือที่คนอย่างเยี่ยเซียงจะยอม
และโดยไม่คาดคิดนางโถมกายเข้าใส่อ๋องหนุ่มก่อนจะบดเบียดริมฝีปากลงบนเรียวปากกระจับของเขา ใบบัวถึงกับตะลึงในความกล้าของนาง แค่จูบยังไม่พอมือของนางพยายามจะสัมผัสกายปลุกเร้าอารมณ์เขา แต่ผลที่ได้คือเขาผลักร่างนางออกห่าง เยี่ยเซียงเซถลาก่อนจะล้มลงบนเตียงวิวาห์ อ๋องเหวินเหย่จ้องมองนางด้วยสายตารังเกียจชิงชัง
“เวินเยี่ยเซียง อย่าได้บังอาจมาแตะต้องตัวข้าอีก มิเช่นนั้นข้าจะบีบคอเจ้าให้ตายคามือ” ร่างสูงเดินเร็วๆ จนถึงประตู แต่เยี่ยเซียงพุ่งลงมาจากเตียงคราวนี้นางลงไปคุกเข่ากอดขาเขาไว้ไม่ยอมให้จากไปไหน “ไม่นะเพคะ อย่าไป ท่านอ๋องเหตุใดท่านจึงเฉยชากับข้าถึงเพียงนี้ ข้าไม่ดีอย่างไรหรือเพคะ” เยี่ยเซียงอ้อนวอน
ใบหน้าของนางนองไปด้วยน้ำตา ทว่าหาได้ทำให้อ๋องหนุ่มนึกเห็นใจนางไม่ ตรงกันข้ามกลับทำให้เขายิ่งรู้สึกไม่ดีกับนางมากยิ่งขึ้น
“เจ้าถามตัวเองดีกว่าว่ามีสิ่งใดให้ข้าพึงพอใจบ้าง”