น่าเสียดายสามีของข้าตายไปนานแล้ว

สตรีใกล้คลอดร้องโอดโอย การคลอดลูกสร้างความเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าบาดแผลใด ๆ ที่เคยได้รับ แต่ต่อให้เจ็บปวดปางตายเพียงใด ‘เหยียนหราน’ ก็ยังมีแรงด่าทอได้อย่างไม่ยั้งปาก

“เจ้าลูกเต่าบัดซบต้าเหลียน! ทิ้งข้าไปไม่พอ ยังทิ้งเจ้าปีศาจน้อยไว้ในท้องข้าอีก! ”

“โธ่เอ๊ย! รีบออกมาได้แล้ว! เจ้าปีศาจน้อย! ”

“มารดาเถอะ! เจ้าขี้ขลาดเช่นบิดาเจ้าหรืออย่างไรถึงไม่รีบออกมา! ”

หมอตำแยที่เฝ้าดูต่างเศร้าสลด ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนล้าประหนึ่งกับกำลังต่อสู้อยู่ก็มิปาน ต่อให้ปลอบประโลมสตรีใกล้คลอดด้วยคำพูดแสนหวานแต่กระนั้นคำพูดผรุสวาทกลับด้านสะท้อนกลับ

ช่างเป็นการทำคลอดที่เหนื่อยเหลือเกิน...