มังกรซ่อนลายรัก

“ผมขอโทษ” เมื่ออีกฝ่ายยังเงียบ เขาก็เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่เกือบจะออดอ้อน “บอกหน่อยได้ไหมครับ ว่าผมต้องทำยังไง คุณถึงจะยอมยกโทษให้”
เขาเคยคิดว่าจะให้เงินค่าเสียหายหรือซื้อของมีค่าราคาแพงๆ ให้เธอพร้อมคำขอโทษ แต่พอคิดดีๆ ก็เกรงว่าวิกานดาจะยิ่งโกรธและมองว่าเขาเป็นผู้ชายมักง่ายที่ตีค่าผู้หญิงเป็นสิ่งของ แต่พอไม่ได้ทำอะไรสักอย่างเพื่อเป็นการไถ่โทษก็ไม่สบายใจอีก
วิกานดานิ่งคิด เหลือบตามองสีหน้าเคร่งเครียดของอีกฝ่ายพอให้มั่นใจว่าเขาน่าจะสำนึกผิดแล้วจริงๆ จึงผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนตอบ
“ก็แค่... ทำในสิ่งที่สุภาพบุรุษเขาทำกันค่ะ”
เหมือนโดนหมัดน้อยๆ พุ่งเข้าชกก้อนเนื้อในอกข้างซ้าย รุนแรง ปักลึก แต่อุ่นซ่านลามไปทั่วกาย... ชายหนุ่มยิ้มอ่อนอย่างนึกสมเพชความไม่เป็นสุภาพบุรุษของตัวเอง ก่อนจะพยักหน้ารับคำหนักแน่น
“ได้ครับ”
“และก็...” วิกานดาเอ่ยคำค้างไว้เพื่อมองสบตาอีกฝ่ายให้พอมั่นใจว่าเขากำลังตั้งใจฟัง “...อย่าแตะต้องเนื้อตัวฉันอีก”
หวังหลีฟงเผลอกลั้นลมหายใจไปครู่หนึ่ง เขามองจ้องตาเธอนิ่งๆ แต่จ้องจริงจ้องจัง และจ้องต่ำลงไปที่ริมฝีปากสีชมพูใส ที่มั่นใจว่ามีลิปสติกเคลือบอยู่เพียงบางเบาเท่านั้น
เพราะเมื่อคืนเขาได้พิสูจน์มาแล้วว่ามันคือเนื้อแท้ที่เนียนนุ่มและหวานฉ่ำ
ใช่แต่ริมฝีปาก ผิวกายที่เขาได้สัมผัสก็เนียนนุ่มละมุนมือ กลิ่นหอมรวยรินจากผิวกายเธอก็กระตุ้นความปรารถนามากเสียจนคึกไว ทั้งหมดที่ได้สัมผัสชวนจดจำมาจนถึงตอนนี้
ให้ตาย แค่คิดถึง เขาก็นึกโลภมาก อยากจะจูบและลูบซ้ำอีกสักครั้ง... ไม่สิ อีกครั้งคงไม่พอ
หวังหลีฟงคลี่ยิ้ม ค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนคนรู้ตัวว่าถูกจ้องต้องเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ แต่ก็ยังทำใจกล้าถลึงตาใส่ราวกับจะดุ
“เรื่องนี้ผมไม่รับปาก”
“คุณ!” วิกานดาหน้าตื่น อยากจะโวยวายแต่กลับต้องใจสั่นเมื่อเขาส่งรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนมาให้พร้อมคำอธิบาย
“แต่สัญญาว่าจะแตะต้องอย่างสุภาพบุรุษครับ”
บอกแล้วก็ขยิบตาให้ ก่อนจะค่อยๆ เลียริมฝีปาก ทำหน้าเหมือนสุภาพบุรุษหื่นกาม...