หวางเฟยของข้าเมื่อใดเจ้าจะเข้านอนเล่มที่2(จบ)

เมียเด็กก็ต้องเลี้ยงแมวของเมียเด็กยอดยาใจก็ต้องดูแล บัลลังก์ก็ต้องกอบกู้เกิดเป็นหานหย่งไท่ไยจึงยากยิ่งนัก!

..................................................


"จะแต่ง...หรือจะตาย..." 

น้ำเสียงกดต่ำชวนขวัญเตลิดดัง รอดออกมาจากริมฝีปากของผู้ติดตามองค์หญิงหลี่เพ่ยหนิงจงเจี่ยนคังทิ้งหางตามองใบหน้าซีดขาวของสตรีที่ไม่มีอำนาจแต่ก็ยังคิดผยองเล็กน้อยจากนั้นก็มิใส่ใจอีกด้วยย่อมรู้คนที่เช่นไรก็มีผลประโยชน์ร่วมกันย่อมเอื้อกันอย่างไรพิธีนี้ก็จะผ่านไปจนได้เขาจะออกแรงไปไย 

."ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่งด้วยว่าท่านอ๋องทรงพระประชวรหมอหลวงได้สั่งห้ามว่าสองสามวันนี้คงมิอาจถูกลมได้ จึงมิได้ออกมายังโถงพิธีขอองค์หญิงและคุณหนูใหญ่หลัวได้โปรดเข้าพระทัยท่านอ๋องเก้าด้วยพ่ะย่ะค่ะ เอิ่ม...บัดนี้ก็จะเลยฤกษ์ดีแล้ว เชิญเริ่มพิธีเถิด" 

...หึ... 

'เกรงว่าคนประชวรหนักคงยังไม่กลับจากการชมทุ่งดอกฉูจู๋ร์เสียกระมัง' 

จงเจี่ยนคังให้นับถือต้าเกอของเขายิ่งนักกับการทิ้งทุกสิ่งไว้ให้เขาจัดการแล้วหนีไปชมทิวทัศน์กันสองคนกับต้าซ้อท่านยายก็อีกผู้ต่างก็ทิ้งเขาทั้งสิ้นแต่เพื่อเจ้าก้อนซาลาเปาน้อยๆ ที่จะมาให้เขาเชยชมทนเหนื่อยอีกนิดก็แล้วกัน 

“คงจะเริ่มพิธีได้แล้วกระมังหาไม่หากยิ่งช้าฤกษ์วิบัติอาจคลาดเคลื่อน” 

จริงๆ ก็คือท่านรองแม่ทัพจงเกรงเจ้าลาน้อยอาจขับถ่ายออกมาก่อนจะเสร็จพิธีหากเป็นเช่นนั้น...คงดูไม่ค่อยจะดี...ทั้งภาพ...และกลิ่น... 

วันนี้ข้ามเตาไฟก็ถูกยกเลิก.... 

พิธีกราบไหว้ป้ายบรรพชนก็ถอดออกไป... 

แล้วฟ้าดินหรือจะยังคงมี... 

ที่เหลือจึงมีเพียงเจ้าสาวคำนับเจ้าบ่าว...ซึ่งเป็นลากับไก่... 

หลี่เพ่ยหนิงและให้นับถือน้ำใจเจ้าคนรักภรรยาเด็กอย่างยิ่งอยากหัวเราะนางก็เหมือนจะไม่ไหวครั้นจะให้ร้องไห้คนเช่นนางก็ทำไม่เป็นใบหน้ากงจู่แห่งเป่ยเหลียวยามนี้จึงดูตลกอย่างยิ่งแต่จะมีผู้ใดบังอาจหลุดเสียงหัวเราะออกมาได้กัน 

และเมื่อมาถึงพิธีดื่มสุราผู้สัมพันธ์ที่ทุกผู้ภายในห้องโถงพิธีแห่งนี้ต่างลุ้นกันจนหยาดเหงื่อไหลรินชุ่มแผ่นหลังว่าจะมีหรือถูกยกเลิกอีกเช่นกันเพราะคงตลกพิลึกหากคนไปผูกสัมพันธ์กับไก่และลา 

"เฮ๊ย! " 

...พรึบ...พรับ... 

"กรี๊ด! " 

...กะต๊าก...กะต๊าก... 

พรึบๆ ...พรับๆ ... 

"ว้าย! " 

จากที่ยืนแข็งค้างเป็นรูปปั้นกันมาตลอดนับแต่เจ้าสาวก้าวเข้ามายังโถงพิธีบัดนี้ต่างแตกกระจัดกระจายเพราะเจ้าไก่หนุ่มตัวอ้วนถูกกั๋วซือหลางแอบดึงขนของมันออกไปกระจุกใหญ่แล้วแสร้งว่ามันดิ้นหลุดมือเจ้าไก่โต้งดวงซวยจึงแตกตื่นบินว่อนเหยียบศีรษะผู้นั้นบ้างผู้นี้บ้างจนดูสับสนอลหม่านเป็นที่สุด 

"กรี๊ด...เจ้าไก่โง่มันถ่ายใส่ข้า...กรี๊ด..." 

........................................................................

เล่มจบพร้อมบทส่งท้ายแสนจะเฮฮาระหว่างท่านอ๋องเก้าและภรรยาเด็กกับเด๊อแก๊งก๊วนสกุลหานและฮูหยินผู้เฒ่าที่เปรี้ยวใจขั้นสุดมาแล้วนะคะ
........................................................................

เล่มจบพร้อมบทส่งท้ายแสนจะเฮฮาระหว่างท่านอ๋องเก้าและภรรยาเด็กกับเด๊อแก๊งก๊วนสกุลหานและฮูหยินผู้เฒ่าที่เปรี้ยวใจขั้นสุดมาแล้วนะคะ