นางร้ายพ่ายรัก

‘เจ้ากลายเป็นหญิงร้ายกาจไปตั้งแต่เมื่อใดกันซือเยว่’ เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง
อย่างนั้นหรือเจ้าคะ
ข้ายังจำคราที่ท่านกล่าวกับข้าด้วยน้ำเสียงอันดัง...พร้อมกับแววตาตำหนิที่มองข้าด้วยความผิดหวังยามที่เห็นว่าข้ายังคงมิสะทกสะท้านกับ ข้อกล่าวหาที่ท่านกล่าว
ใช่...ข้ากลายเป็นหญิงร้ายกาจไปตั้งแต่เมื่อใดกันนะ ใช่ตอนที่เห็นว่าเขาและน้องสามมีสัมพันธไมตรีให้แก่กันหรือเปล่า หรือตอนที่ท่านโยนทิ้งความรักของข้าอย่างมิไยดี
ซือเยว่เอ๋ย...เจ้าจงปวดร้าวให้เพียงพอ
‘นางทำสิ่งใดให้เจ้าเจ็บแค้นกัน มิสงสารนางหรือ’ สงสารอย่างนั้นหรือเจ้าคะ
ใบหน้างดงามปรากฏรอยยิ้มเยาะยามฟังท่านกล่าวจบ...
เพียงเพราะนางเกิดมาต่ำต้อย...และเพียงเพราะข้าเกิดมาสูงส่ง นางจึงได้รับความรักทั้งหมดจากท่านไปอย่างนั้นหรือเจ้าคะ
มิยุติธรรมเลยสักนิด
ท่านกล่าวหาว่าข้าใจร้าย...แล้วท่านเล่าเจ้าคะ
ท่านรู้ทั้งรู้ว่าข้ารักท่านเพียงใดแต่ท่านกลับมองผ่านข้าไปราวกับ ตัวข้าไร้ตัวตน
ผู้ใดกันแน่เจ้าคะที่ไร้หัวใจ
น้ำตาหยดสุดท้ายของนางไหลออกมาด้วยความชอกช้ำ
ก่อนจะหลับตาลงทิ้งตัวลงสู่แม่น้ำอันเชี่ยวกราก ในชาตินี้ข้ามิอาจเป็นผู้ถูกรักได้
เสียงกรีดร้องสุดท้ายของซือเยว่ นางร้ายที่กำลังถูกพรากลมหายใจจากคนที่นางรักทำเอาผู้คนที่อยู่หน้ากล้องน้ำตาไหลด้วยความสงสาร
ปิดฉากนางร้ายของละครเรื่องนี้ไปพร้อมกับที่พระนางได้ครองรักกันอย่างมีความสุข
หึ!!
ก็เพียงเท่านี้
ขึ้นชื่อว่านางร้าย...ต่อให้รักพระเอกมากเพียงไร
ท้ายที่สุดก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับนางเอกผู้น่าสงสารเสมอ
มิมีทางเลยที่นางร้ายจะเป็นผู้ได้รับความรัก
“คัต!! ดีมากน้องพิมพ์” สิ้นเสียงผู้กำกับร่างบอบบางที่ลอยทิ้งตัวอยู่ภายใต้น้ำก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับเริ่มขยับร่างกายเพื่อแหวกว่ายพาร่างกายของตนขึ้นสู่เหนือน้ำด้วยการเข้าฉากสำคัญจบลง
แต่เหมือนร่างกายไม่ใช่ของตนเองอีกต่อไป เพราะยิ่งดิ้นรนแหวกว่ายมากเท่าไหร่กลับกลายเป็นว่าเธอถูกดูดกลืนให้จมลงไปมากขึ้นเท่านั้น
เกิดอะไรขึ้น!!
เสียงกรีดร้องที่ได้ยินแว่วๆ ของคนในกองถ่ายพร้อมกับเสียงกรีดร้องดิ้นรนของตนเองยิ่งทำให้พิมพ์ชนก ดาราดาวรุ่งที่กำลังเป็นที่กล่าวถึงในวงกว้างเริ่มหวาดกลัว
อากาศที่มีอยู่เริ่มหมดลงหลังจากที่ร่างบอบบางใช้แรงในการดิ้นรนขึ้นเหนือน้ำ
ตู้ม!!
เสียงผืนน้ำกระจายออกพร้อมกับที่ร่างเล็กเริ่มจมลง...แพ้พ่ายให้กับแรงดันจากภายในน้ำ
นัยน์ตากลมโตเห็นเพียงร่างอันเลือนรางที่คุ้นเคยพุ่งตรงมาฉุดรั้งร่างกายของตน
ก่อนทุกอย่างจะดับมืดลงพร้อมกับสติของเธอที่หลุดลอย
‘กลับมาเถิดซือเยว่...เปิ่นไท่จื่อสั่งให้เจ้ากลับมา’


****************************
เรื่องนี้เป็นนิยายจีนโบราณ...ที่พระเอกคลั่งรักนางเอกจนน่าเอ็นดู
พล็อตไม่ได้หนักหน่วง ดราม่า หรือเคล้าน้ำตา
มีแต่ความน่ารักและน่าเอ็นดูของไท่จื่อเพียงเท่านั้นค่ะ
:)
หากใครชื่นชอบเนื้อเรื่องเน้นหนักหรืออยากได้การเมืองเข้มข้นอาจจะไม่เป็นที่ถูกใจนัก
แต่ถ้าใครเน้นสายเอ็นดูพระเอกนางเอกน่ารักต้องถูกใจเรื่องนี้อย่างแน่นอนค่ะ