ติณณภพที่รัก

ติณณภพ สิริวัฒนานุกูล หรือใครๆ เรียกเขาว่า เสี่ยรอง ด้วยเป็นลูกชายคนรองของเจ้าสัวทรงภพและแม่นายฉัตรสุดา ผู้ร่ำรวยและมีอำนาจบารมีในจังหวัดเชียงราย ชายหนุ่มผู้ชอบความสงบ รักความสมบูรณ์แบบ ไม่เคยลำบาก เพราะมีพร้อมทุกสิ่งตั้งแต่เกิด เขามีจุดพลิกให้ได้เห็นอีกด้านของสังคมเมื่อได้พบกับ มุกดา สาวน้อยกำพร้าไร้หัวนอนปลายเท้า ไม่มีญาติมิตร ใช้ชีวิตในมูลธินิบ้านเอื้ออารีย์ และร่ำเรียนตามเกณฑ์แบบเสมอภาคไม่ได้พิเศษกว่าใคร ความน่ารักเจียมตัวของเธอทำให้เขาสะดุดใจ จนขอรับเป็นคุณพ่ออุปถัมภ์รับอุปการะเธอไว้ตามระเบียบมูลนิธิ เพื่อจะส่งให้เรียนจบปริญญาตรี
แต่ความน่ารักของมุกดา ก็ทำให้ติณณภพเริ่มมีความรู้สึกมากขึ้นเรี่อยๆ ตามวัยที่เติบโตของเธอ เขาหึงหวงเธออย่างไม่เคยเป็น จนเหมือนเขาเลี้ยงต้อยเธอไว้เพื่อรอเวลา ที่จะพัฒนาตนเองและยัดเยียดความเป็นสามีทางพฤตินัยให้เธอ พร้อมดูแลเอาใจใส่มากมาย จนเธอได้แต่รู้สึกเคารพรักเขามากขึ้นอย่างไร้ข้อกังขา
ชีวิตแสนโดดเดี่ยว มีเขามาเติมเต็มและมอบความอบอุ่นให้ เธอจะไม่ตกหลุมรักคนแสนดีอย่าง ติณณภพที่รักได้อย่างไรกัน

.........................................

ชายหนุ่มขมวดคิ้วนิ่วหน้าและครุ่นคิดถึงความไม่พอใจครั้งนี้อย่างหนัก จนตวัดสายตามองสาวน้อยในชุดวอร์มสำหรับซ้อมเต้นที่ขยับก้าวถอยหลังไปยืนตัวลีบเล็ก ใบหน้าเนียนสะสวยสลดลงอย่างชัดเจน เธอโตเป็นสาวขึ้นมาก สาววัยนี้หลายๆ คนมีเพื่อนหนุ่มคนสนิท หรือมีแฟน มีคนรู้ใจที่มากกว่าเพื่อนคบหากันแล้ว และเธอก็ไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่ด้วย เพราะมุกดาเป็นเด็กสาวสวยหวานและมีกระแสความเย็นชื่นรายรอบตัว ไม่แปลกที่จะดึงดูดเพื่อนเพศตรงข้ามเข้าหา แถมเขาเป็นคนพยายามจัดแจงส่งเสียเธอไปร่ำเรียนในสถาบันแห่งนี้ ซึ่งก็มีแต่ลูกหลานคนมีอันจะกิน เธอคงไม่ลำบากถ้าจะคบกับใครสักคน...
ใช่...คิดแล้วก็คงใช่ เขาโมโหหึง!
“ไอ้ที่ซ้อมเชียร์ลีดเดอร์ทำไมท่าเต้นมันต้องถึงเนื้อถึงตัวให้ผู้ชายกอด ผู้ชายอุ้มกันขนาดนั้น!”
มุกดากะพริบตาปริบๆ หลังได้ฟังเสียงห้าวที่ลั่นออกมาจากเขา แม้จะนึกขบขันอาการไม่พอใจอย่างมากของเขาที่มาจากเรื่องนี้ แต่พอมองดูให้ถนัดเธอก็ต้องเม้มริมฝีปากอีกรอบ ด้วยสายตาของเขาเปลี่ยนไปและฉายความโมโหชัดเจน หากกำลังจะอ้าปากอธิบายเขาก็พูดขึ้นมาอีก
“พรุ่งนี้ไปบอกว่าเธอจะไม่เป็นเชียร์ลีดเดอร์แล้ว ให้อาจารย์ไปหาคนอื่นแทน” เขาว่าอย่างคนพาลแล้วพยักหน้ากับตนเองอย่างจริงจัง “ฉันไม่พอใจมากมุกดา ไปลาออกจากทีมเชียร์ จะทำอะไรกับงานกีฬาสีครั้งนี้ก็ได้ แต่ไม่ใช่ไปเต้นให้คนอื่นมากอดมาจับตัวแบบนั้น”
“คุณตฤณคะ แต่มุกซ้อมครบทุกเพลงแล้ว งานก็จะมีวันศุกร์นี้แล้วด้วย อีกสามวันเองนะคะ” เธอบอกเสียงอ่อยและรู้สึกประหลาดใจกับความเอาแต่ใจของเขาที่ไม่เคยพบ
“เดี๋ยวนี้เธอเถียงฉันเหรอมุกดา” เขาส่งเสียงอย่างถามไถ่แต่แฝงความเยาะหยัน “ใช่สิ...มีไอ้หนุ่มๆ คอยโอบคอยกอดแล้วนี่”
“คะ? คุณตฤณเป็นอะไรคะ” เธอถามด้วยความแปลกใจ ก่อนจะหน้าเสียที่เห็นเขาตวัดสายตาชนิดหนึ่งมองมานิ่ง “มุกแค่เต้นกับเพื่อนๆ นะคะ แล้วคู่มุกก็เป็นรุ่นน้องด้วย อีกอย่างทุกคนก็เป็นเพื่อนกัน”
“เพื่อนกัน เฮอะ!” เขาส่งเสียงหยันพลางยกยิ้มมุมปาก “เพื่อนที่สักวันมันจะมุดใต้กระโปรงเธอไหม ห๊ะ!”
“คุณตฤณ...” คนฟังได้แต่ขานเรียกเขาอย่างประหลาดใจ ไม่คาดคิดว่าเธอจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากเขาเลย จนได้แต่ยืนอ้าปากค้าง
“ฉันส่งเสียเธอไปเรียน ไม่ได้ให้ไปเต้นหาผัว มุกดา!” คำพูดที่หลุดออกไปต่อด้วยเธอเอาแต่เงียบ ทำให้เขาไม่ได้ยั้งคิดใดๆ และพอเห็นเธอยืนนิ่งงันกะพริบตาถี่เขาก็นึกได้...

..........................................

** นิยายหมดสัญญากับ สนพ. ผู้แต่งนำมาจัดหน้า จัดเล่ม ทำปก และลงขายเอง **