คลั่งรักเมีย(ชั่วคราว)

‘ถ้าเหมยยอมมาเป็นผู้หญิงของผม
ปัญหาทุกอย่างที่เหมยแก้ไม่ตกจะจบลงด้วยดีทันที’
‘แต่คุณรุทธ์กำลังจะหมั้นอีกไม่กี่วันนี้แล้วนะคะ’
‘ก็แค่ชั่วคราว ไม่เห็นต้องคิดมาก’

-------------------------

พิรุณสุรีย์เกลียดเขาจับใจ เขาเห็นเธอเป็นลูกไก่ในมือ จะบีบก็ตาย...จะคลายก็รอด!
ทว่าหนทางเดียวที่เธอต้องการจากเขาในตอนนี้ก็คือ ‘รอด’ ร่างบางระหงในชุดยูนิฟอร์มโรงพยาบาลเอกชนก้าวอย่างมั่นคงตรงไปยังห้องนอนดังกล่าวที่เขายืนรออยู่
ประตูห้องไม่ได้ล็อก พิรุณสุรีย์ผลักเข้ามาและปิดอย่างมิดชิดตามคำสั่งเจ้าของห้องที่ยังยืนหันหลังให้
เขาหันหน้ากลับมาทางเธอ เธอยืนจ้องคนที่มีจิตใจเลือดเย็นเยี่ยงสัตว์ป่าด้วยความประหม่าระคนเกลียดชังอยู่ตรงนั้น เมื่อสายตาคู่คมปลาบปราดมองเรือนร่างบางระหงเหมือนไม่ได้ใส่อะไรมา
“ถ้าตัดสินใจดีแล้วก็เดินมาตรงนี้ ใกล้ๆ ผม”
น้ำเสียงของ อนิรุทธ์ วาณิชธนากิจ เข้มทุ้มมีอำนาจเสมอสำหรับพิรุณสุรีย์ ทว่าร่างบางระหงเปียกปอนส่วนหนึ่งกลับยืนนิ่งเหมือนยังทำใจไม่ได้ที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งส่วนเดียวกับเขา
“หรือว่าจะกลับ”
ริมฝีปากบอบบางยังคงปิดสนิท มีเพียงสายตาที่จ้องตอบกลับมา อนิรุทธ์กอดอก นั่งลงบนขอบหน้าต่างไม้เตี้ยๆ เหยียดขาข้างหนึ่งออกมาข้างหน้าเล็กน้อยเพื่อค้ำยันตัวเองไม่ให้ไถลลงพื้นและเจรจาอย่างจริงจัง
“ผมถามครั้งสุดท้ายนะเหมย ตกลงจะเอายังไง”
“เหมยมีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้เหรอคะ” ถามประชดประชันระคนน้อยใจในโชคชะตา ตลอดเวลาที่ผ่านมาพยายามวิ่งหนีเขา หลบหน้าเขา ไปให้ไกลจากคนร้ายกาจอย่างเขาเท่าที่จะทำได้
ทว่าสุดท้ายกลับหนีไม่พ้น…
“ก็เข้ามาสิ!”

----------------------------------
ติดต่อสอบถามเพิ่มเติมได้ที่ : https://www.facebook.com/Dararinwriter/
แฟนเพจ ดารารินทร์ นักเขียน