ดั่งทิวาจดราตรี

สองเราย่อมมีกันและกัน เหมือนในหนึ่งวันย่อมมีทิวากับราตรี
เขา รัตติกาล ท่านประธานหนุ่มแห่งเอสทีดับเบิลยูกรุ๊ป ชายหนุ่มผู้เพรียบพร้อมไปด้วยรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ เธอ ทิวาพราว นักศึกษาสาวจบใหม่ที่บังเอิญช่วยชีวิตเขาจากผู้ไม่ประสงค์ดี
ชีวิตเธอเป็นเหมือนดั่งกาลทิวา ชีวิตเขาเป็นเหมือนดั่งราตรีกาล
สองหนุ่มสาวที่ชีวิตต่างกันสุดขั้วจึงเวียนมาบรรจบ
-------------------------------------------
“หน้าผมมีอะไรติดอยู่เหรอครับ” ชายหนุ่มถามยิ้ม ๆ
“วาแค่คิดว่า วันนี้คุณไนท์ดูหล่อมากเลยเท่านั้นเองค่ะ” รัตติกาลได้ยินแบบนั้นก็เลิกคิ้วขึ้นประหลาดใจ นี่สินะที่เขาบอกกันว่าเวลาแอลกอฮอล์เข้าปากเมื่อไหร่จะสามารถเผยว่าในใจนั้นคิดอะไรอยู่
ชายหนุ่มค่อย ๆ เลื่อนใบหน้าคมเข้ามาใกล้สาวน้อยตรงหน้าขึ้นอีกนิด
“แล้ว....ทุกวันที่ผ่านมาผมไม่หล่อเลยเหรอครับ”
“หล่อค่ะ ถ้าไม่ได้เป็นประธานบริษัท วาคิดว่าคุณไนท์สามารถไปเป็นพระเอกหนังไม่ก็นายแบบได้สบายเลยนะคะ คุณไนท์...ดูหล่อว่าดารานายแบบบางคนเสียอีก”
หญิงสาวตอบระคนยิ้มเขิน เสียงหวานที่เอื้อนเอ่ยนั้นเริ่มจะยานคาง เปลือกตาบางก็เริ่มจะลืมไม่ขึ้นแล้ว
“แล้วคุณก็...ดูเหมือนพระเอกในนิยายเลยค่ะ คุณดูเพอร์เฟคเกินกว่าที่จะมีตัวตนอยู่ในชีวิตจริง”
“ถ้าผมเหมือนพระเอกอย่างที่วาบอก วาจะมาเป็นนางเอกนิยายให้ผมได้ไหมล่ะ” หญิงสาวเงียบไปสักครู่ก่อนที่จะยิ้มกว้างแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ
“วาจะเป็นนางเอกนิยายของคุณได้ยังไงคะ ดูวาสิ” เธอตอบขำ ๆ และยืดตัวหลังตรงให้คนตัวใหญ่มองได้ถนัดถนี่ หากแต่สายตาที่เขาส่งออกมานั้นมันทำให้เธอรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวแปลก ๆ
“ครับ ผมมองวาอยู่”
-------------------------------------------
“พี่ไนท์ เป็นอะไรไปคะ”
“เปล่า พี่ไม่ได้เป็นอะไร” แม้จะบอกว่าไม่เป็นอะไรแต่ใบหน้าหล่อเหลากลับเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่
“ถ้าเมื่อกี้...วาทำเรื่องนั้นได้ไม่ดีวาต้องขอโทษด้วยนะคะ” ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรกันแน่แต่หญิงสาวก็อยากจะกล่าวขอโทษเอาไว้เสียก่อน
“ไม่ใช่อย่างนั้น เมื่อกี้ที่เราทำกันพี่มีความสุขมาก เพียงแต่...”
“เพียงแต่อะไรคะ?”
“พี่รู้สึกไม่ยุติธรรมกับวามาก วาให้ครั้งแรกของวากับพี่ แต่พี่กลับเอาครั้งแรกของตัวเองไปให้ใครก็ไม่รู้” ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียดาย ‘เวอร์จิ้น’ ของตนขึ้นมาเสียถนัด
ถ้ารู้ว่าตนเองจะได้มาเจอกับทิวาพราวล่ะก็ เขาคงจะเก็บซิงไว้ให้เธอเปิดด้วยเช่นกัน