คล้ายว่าเราไม่รักกัน

เวลายังคงเดินไปเรื่อย ๆ หากญดาไม่ทำอะไรสักอย่างเธอต้องสายแน่ หญิงสาวมองคนที่ตั้งใจจะกวนโมโหเธออย่างชั่งใจสุดท้ายก็ต้องเดินไปหาเขาพร้อมกับก้มลงสัมผัสริมฝีปากเฉียดกับแก้มของเขาอย่างแผ่วเบา

“ไหนละคะกุญแจ”

“นั่นคือหอมแก้มแล้วเหรอ” พูดจบพายุก็ได้สายตาขุ่นเคืองกลับมา

ชายหนุ่มรู้ว่าญดาเริ่มโมโหจริงแล้วเขาจึงไม่แกล้งเธออีก แล้วก็เปิดลิ้นชักโต๊ะข้างเตียงหยิบเอากุญแจรถออกมายื่นให้ ญดารับกุญแจไปถือแต่ก่อนที่เธอจะได้เดินออกไปพายุก็พูดขึ้นมา

“เหมือนเป็นแฟนกันเลย มาจูบลาก่อนไปทำงานด้วย” เขาพูดด้วยรอยยิ้มแต่ก็ถูกมองค้อนกลับมา ถึงอย่างนั้นพายุก็ไม่ได้โกรธ เขายังคงอารมณ์ดีเช่นเดิม เห็นแล้วญดาก็รู้สึกหมั่นไส้ แฟนอะไรกัน เธอไม่อยากคุยกับเขาอีกจึงหมุนตัวเดินออกไป “ทีนี้รู้หรือยังว่าถ้าอยากได้อะไรจากผมต้องขอยังไง”