ออกฤทธิ์ที่หัวใจ

“ภัสส์คนดี๊คนดี อยู่กับภัสส์แล้วสบายอย่างนี้อยู่สักสองปีเลยได้ไหม”
“ไม่อยู่ทั้งชีวิตเลยล่ะ”
เขาเอียงหน้ามาถาม ป้อนแอปเปิ้ลคำที่สองให้ อีกมือก็เช็ดมุมปากให้เบามือ เมลดายิ้มแฉ่งกอดแขนแข็งแรงของเขาไว้ถูแก้มกับต้นแขนแข็งแรงของเขา
“ได้เหรอ ได้เหรอ ไม่จ่ายค่ากินค่าอยู่ค่าน้ำค่าไฟด้วยได้ไหม” เจ้าของห้องหัวเราะ
“อยู่ฟรีเลยเหรอ แหม”
“ได้ไหม ได้ไหม” ยังจะเล่น เขายกนิ้วดันหัวเธอออกไปจากต้นแขนเมลดาร้องฮื่อไม่ยอมกอดไว้แน่น
“ได้”
เขาบอกกลั้วหัวเราะ นั่นล่ะถึงยอมปล่อยมือ พอเงยหน้าอีกทีเมลดาขยับไปนอนเอกเขนกที่หน้าทีวีแล้ว ภัสส์ส่ายหน้า มองเธอแล้วยิ้มออกมา
‘อยู่ในฐานะภรรยาเราสิ สักบาทเราก็ไม่ให้จ่าย
แต่ต้องอยู่ไปตลอดชีวิตเลยนะ เมลดา’