เคียงตะวัน

เบื้องหน้าใครต่อใครต่างมองว่าเจ้าหล่อนคือเด็กสาวที่ใสซื่อบริสุทธิ์
แต่ตัวเขารู้ดีว่ามันเป็นแค่เปลือกที่สร้างขึ้นมาปกปิดตัวตนที่แท้จริงเท่านั้น
ดวง 'ตะวัน' อาจให้แสงสว่างนำใจใครหลายๆคน แต่สำหรับเขาแล้วมันร้อนเกินจะทานไหว
สุดท้ายกลับเป็นการแผดเผาใจให้มอดไหม้เสียเอง
......................................
ทุกครั้งที่เจอสายตาคู่นั้นมองมา มันเต็มไปด้วยความเกลียดชังและหมางเมิน
เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปเผลอทำอะไรให้เขาไม่พอใจตอนไหน
แต่น่าแปลกที่ทุกครั้งเวลาสบตากับเขา มันกลับทำให้เธอใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่
คนอย่าง 'คีรินทร์' คงเปรียบเสมือนขุนเขาที่ไร้หัวใจ เธอคงไม่สามารถปีนป่ายขึ้นไปได้

โปรย...
“เธอวางแผนอนาคตของตัวเองไว้หรือยัง ว่าเรียนจบแล้วจะทำไงต่อไป” คีรินทร์เอ่ยถามเพราะรู้ดีว่าอีกไม่กี่เดือนเจ้าหล่อนก็จะเรียนจบมัธยมปลายแล้ว
“ฉันจะเรียนมหาวิทยาลัยในตัวจังหวัดค่ะ จะได้ดูแลคุณย่าได้”
“ฉันอยากให้เธอไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ ยิ่งอยู่ไกลจากครอบครัวฉันได้เท่าไรยิ่งดี ถ้าเป็นไปได้จนกว่าจะเรียนจบอย่ากลับมาที่ไร่แสนศิริสุขอีก”
“เหตุผลล่ะคะ”
“ฉันเบื่อที่จะต้องมานั่งตีหน้าเป็นมิตรกับเธอต่อทุกคนในบ้าน” ชายหนุ่มตอบออกไปเสียงเข้ม
“ค่ะ แล้วฉันจะเลือกสอบมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ ค่ะ” ตะวันตอบรับข้อเสนอของอีกฝ่าย
“ขอบใจมากที่เข้าใจอะไรง่าย ๆ แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายระหว่างเรียน...”
“ฉันจะทำงานหาเงินใช้เองค่ะ คุณไม่ต้องกังวล”
“แต่คุณย่าท่านคงโอนค่าใช้จ่ายให้เธอทุกเดือน”
“ฉันจะไม่เอาเงินส่วนนั้นออกมาใช้ ทันทีที่เรียนจบฉันจะโอนเงินส่วนนั้นคืนให้คุณทุกบาททุกสตางค์ คุณไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”
“หวังว่าเธอจะรักษาสัญญา เห็นเงินก้อนโตแล้วจะไม่เปลี่ยนใจล่ะ”
“ค่ะ ฉันเป็นคนรักษาสัญญาเสมอ”
“แล้วฉันจะรอดู” คีรินทร์เอ่ยออกมาพร้อมกับยิ้มหยันมุมปาก ความจริงเขาไม่ได้ตั้งใจจะใจร้ายตัดโอกาสหล่อนขนาดนี้ แต่ดูถ้อยคำแต่ละคำที่หล่อนย้อนเขามาสิ ว่ามันบ่งบอกถึงความหยิ่งผยองอวดดีถือดีขนาดไหน เขาก็อยากจะรู้นักว่าเด็กสาวอายุสิบแปดอย่างหล่อนจะจองหองไปได้สักกี่น้ำ