รัก ลับ ร้าย Beauty fiend

เมื่อกดวางสายไปแล้ว แต่แอริณก็ยังไม่พร้อมที่จะหันกลับไปเผชิญหน้ากับจันจิอยู่ดี เธอเลยยังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น แต่ก็ต้องสะดุ้งจนขนคอลุกชัน

“เสียงผู้หญิงนี่คะ”

จันจิเข้ามายืนซ้อนหลังเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่นั่นก็ทำให้คนที่ยังขมุกขมัวกับความรู้สึก ได้บอกออกไปทั้งท่าขมวดคิ้ว

“ฉันก็เคยบอกเธอแล้ว”

“คุณน่าจะเคยสงสัยใช่ไหมว่าเรื่องของพวกเขาเกิดขึ้นได้ยังไง”

“........................”

“พวกเค้าใกล้ชิดกันเกินไปค่ะ”

“จิ...ถ้าเธอไม่ใช่ ก็ช่วยถอยให้ห่างฉัน”

“จิไม่ได้เรียกร้องหาความรัก”

พอพูดจบ ปลายจมูกโด่งก็กดแนบลงกับบ่าคนที่สะดุ้งโหยงจนตัวชาไปหมด และร่างกายของแอริณก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะปัดป้อง สองมือกำขอบเคาน์เตอร์แน่นจนสั่นเกร็งไปหมด

สองมือประคองขึ้นจับต้นแขนกันไว้ เพื่อพยุงร่างระทวยที่กำลังหอบหายใจสั่นเอาไว้ในอุ้งมือ เนื้อสาวคือกลิ่นใหม่ที่หอมยิ่งกว่ากลิ่นจากเรือนผมเสียอีก

“เธอ...”

“คุณรู้ไหมว่าพวกเขาเข้าหากันยังไง”

พูดจบ ลำคอระหงก็ถูกริมฝีปากหยักจูบเม้มพร้อมๆ กับโดนปลายจมูกงามนั้นดอมดมลงไปอย่างแช่มช้า และแสนนุ่มนวล

สมองพลันขาวโพน เมื่อยามที่ฝ่ามือสากลูบคลึงลงบนต้นแขนทั้งสองข้าง ร่างกายอ่อนกำลังจนต้องเอนพิงกายไปไว้กับคนที่พยุงอยู่ด้านหลังทั้งตัว
มันอ่อนไหวเสียจนไม่มีแรงมากพอที่จะหันไปกอดร่างที่กำลังเล้าโลมกันอยู่ และกว่าจะพูดออกมาได้ ลำคอที่แห้งผาก ก็เปล่งเสียงเป็นกระซิบบางเบาว่า “ยัง...ไง คะ?”

"แค่คุณเรียกหา...”

จันจิทิ้งคำนั้นเป็นการส่งท้าย แล้วปล่อยคืนร่างนั้นให้เป็นอิสระ เมื่อเห็นว่ายืนเองได้ไหว ท่ามกลางความมึนงง คนขับรถสาวก็เดินออกจากห้องไปแล้ว ปล่อยทิ้งให้เจ้าของห้อง ได้ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทั้งแข้งขาอ่อนในยามที่เสียงปิดประตูดังขึ้น

จะหยุดไว้เพียงเท่านี้ หรือควรต้องเดินหน้าไปจนสุด

น้ำตาที่ไหลหยด มันคือการค้นพบ หรือเพราะเกลียดชังตัวเองกันแน่ แอริณไม่มีทางเข้าใจมันเลย จนกว่าจะเอาตัวเข้าไปทำความรู้จักมัน

สองมือยกขึ้นลูบต้นแขนที่เคยมีฝ่ามือนั้นฝากร่องรอยเอาไว้ ทันทีเสียงสะอื้นก็ร่ำไห้ออกมาเป็นสาย เธอไม่สนแล้วว่า รวิจะมาเจอเธอในสภาพไหน เพราะหัวใจมันเปลี่ยนสีไปแล้ว เธอเข้าใจรวิได้อย่างถ่องแท้

มันเริ่มต้นแบบนี้นี่เอง!