กับดักรักร้าย องค์ชายหมาป่า เล่ม 2

“พวกเราที่เป็นสายเลือดมนุษย์หมาป่าทุกตนจะมีคู่ได้เพียงหนึ่งคนเท่านั้น หากเมื่อใดที่มอบหัวใจให้ใครไปแล้วย่อมรวมถึงจิตวิญญาณด้วย อย่างที่ข้าได้กล่าวไปหากเมื่อใดก็ตามที่โดนคู่ของตนเองทรยศหักหลังแล้วละก็จะไม่สามารถกลายร่างเป็นคนได้อีก”
“ลูกหลานของข้าที่อยู่ที่นี่อย่างที่เจ้าเห็นต่างก็เคยเป็นมนุษย์มาก่อนเช่นกัน แต่พวกเขาเลือกคนผิด บางคนรักกันดี ๆ อยู่พอเอ่ยปากพูดความจริงกลับโดนสตรีทิ้งทันทีก็มี”
“ไม่มีวิธีแก้ไขเรื่องนี้เลยหรือเจ้าคะ”
มนุษย์หมาป่าชราส่ายหน้าแทบจะในทันที “หากเจอสตรีที่รักจริงอีกครั้งย่อมมีทางแก้ไข แต่ความเป็นจริงนั้นช่างเป็นไปได้ยากเหลือเกิน ในช่วงชีวิตของข้ายังไม่เคยเห็นว่ามีใครได้กลับมาเป็นมนุษย์อีกเลย ดังนั้นเจ้าเองก็ลองตรองให้ถี่ถ้วน สตรีอายุยังน้อยและยังงดงามเช่นเจ้ายังสามารถแต่งกับบุรุษธรรมดาได้ ผิวขาวผ่องจะได้ไม่ต้องมากลายเป็นรอยแผลเป็นน่าเกลียด......”
เยว่ซินถลกแขนเสื้อทั้งสองข้างขึ้นเพื่อเผยให้เห็นรอยแผลเป็นที่เกิดจากคมเขี้ยวหมาป่า หรือแม้กระทั่งบาดแผลที่นางเป็นคนทำเอง “ลุงคงหมายถึงแผลแบบนี้ใช่ไหมเจ้าคะ?”
มนุษย์หมาป่าหนุ่มตกใจจนตาค้าง เขามองแผลเป็นเก่าใหม่บนเรียวแขนขาวผ่องด้วยความตระหนก “ยัยหนู นี่เจ้า?”
“แผลพวกนี้ข้าเต็มใจเจ้าค่ะ แต่ละรอยที่เกิดขึ้นบ่งบอกว่าข้าปกป้องเขาได้และเป็นประโยชน์ให้กับเขา ซึ่งข้ายินดีและเต็มใจ ข้าจะถือว่ามันเป็นรอยแผลแห่งเกียรติยศ”
“เจ้าชอบเขาหรือ?”
“หากคำว่าชอบของลุงมันหมายถึงการที่ต้องการปกป้องเขา หรืออยากทำอะไร ๆ เพื่อเขาแล้วละก็ ข้าเองก็ต้องยอมรับว่าใช่เจ้าค่ะ”
มนุษย์หมาป่าชราสองตาเบิกค้างอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะแย้มยิ้มออกมา “หลานชายของข้าช่างโชคดียิ่งนัก เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าทำเช่นไรถึงจะหยุดความบ้าคลั่งของเขาได้ และไม่ต้องทรมานกลายเป็นมนุษย์หมาป่าในคือพระจันทร์เต็มดวงอีกต่อไป”
“อยากรู้เจ้าค่ะ”
“วิธีการที่ว่านี้ก็ไม่ยาก ต้องเป็นเจ้าเท่านั้นที่เป็นคู่ของเขาถึงจะทำได้ อยู่ที่ว่าเจ้ายินดีจะทำหรือไม่”
“ข้ายินดี”
มนุษย์หมาป่าชรามองหน้าหญิงสาวที่อ่อนกว่าเขาอยู่หลายรอบครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจเอ่ยมันออกมา
“เจ้าต้องเสียเลือด............พรหมจรรย์ให้เขาอย่างไรเล่า”
“!!!”