พ่ายฮวา

'นางเป็นเต๋อเฟย...สนมที่มิทรงโปรด แต่ก็มิได้ทรงทอดทิ้ง'

************************

“สำหรับโอรสสวรรค์...มีเพียงบัลลังก์ทองเท่านั้นที่สำคัญสำหรับพระองค์”
ใบหน้างดงามอ่อนหวานยังคงประดับรอยยิ้มบางเบางดงาม และอ่อนหวานเช่นที่เคยทำมาหลายปีนับตั้งแต่แต่งให้เขา
สาวงามนั่นหรือ...
ล้วนเป็นเพียงเบี้ยที่พระองค์ใช้เพื่อบ้านเมือง
วันนี้ทรงโปรด วันพรุ่งอาจจะมิทรงโปรดแล้วก็เป็นได้
“หากมิอยากชอกช้ำก็จงอย่าบังอาจไปรักผู้นั่งอยู่บนบัลลังก์ทอง”
เต๋อเฟยกล่าวพร้อมกับปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบครองตำหนักกว้าง
นางปล่อยให้ความร้อนของสุรารสเลิศเข้าไปทำให้หัวใจของนางสงบลง...ดึงตนเองออกมาจากอดีตอันขมขื่น และกลับคืนสู่ปัจจุบันที่น่าชิงชัง
สงครามในวังหลัง...
นางมิปรารถนามันเลยสักนิด
“ข้ามิอยากชอกช้ำ...”
เสียงหวานใสยังคงกล่าวออกมาโดยมิรู้เลยว่าในยามนี้ตนเองนั้นมิได้นั่งดื่มสุราอยู่เพียงลำพังอีกต่อไป
“สนมรัก...ไยกล่าวหาว่าเจิ้นไร้ใจ”
“ฝ่าบาท...”
เหตุใดฝ่าบาทจึงเสด็จมายังที่นี่?
มิได้เสด็จไปประทับที่ตำหนักของเสียนเฟยหรอกหรือ?
“เจิ้นมิเคยทอดทิ้งเจ้า” หลันฮวาเพียงกระพริบตาด้วยความไม่มั่นใจนักกับสิ่งที่เพิ่งรับฟัง...
มิเคยทอดทิ้ง...
แต่ก็มิเคยรัก
“หม่อมฉันซาบซึ้งในพระทัยของพระองค์เสมอเพคะ”
“เต๋อเฟย”
“เพคะ”
“เจ้ากล่าวผิด เจิ้นมิได้ไร้ใจเช่นเจ้า”
“รู้หรือไม่...นับตั้งแต่เจ้าแต่งเข้ามาเป็นพระชายารองเจ้ายิ้มให้กับทุกคน...ยกเว้นเจิ้น”
เจ้ามิได้มอบมันให้กับเจิ้น...
ตัวเจ้าถูกกักขังไว้ในที่แห่งนี้
แล้วหัวใจเจ้าเล่าอยู่ที่ใด?
ถวายตัวให้กับเจิ้น
แต่มิได้ถวายหัวใจให้...
“เจ้าว่าผู้ใดกันแน่เล่าที่เย็นชาและไร้หัวใจ...”


*******************************
แนะนำให้ทดลองอ่านตัวอย่างก่อนนะคะ
เรื่องนี้การเมืองไม่ได้หนักหน่วงและมี NC บ้างเล็กน้อยนะคะ