สตรีไร้ค่าเช่นข้า…โกรธก็ได้ ร้ายก็เป็น! (เล่ม 1)

เกิดเหตุแก๊สระเบิดที่ศูนย์วิจัยโรคติดต่อร้ายแรงทำให้ ‘ดร.หลินเหยียนซี’ ย้อนอดีตกลับมาอยู่ในร่างของ ‘เหยาเหยียนซี’ สาวงามเครื่องบรรณาการจากแคว้นเล็กๆ ที่ฮ่องเต้พระราชทานให้ท่านแม่ทัพใหญ่ไร้ใจวัยขึ้นคาน ‘หลี่อี้เทียน’
เหยียนซีที่ฟื้นขึ้นมาในร่างของอนุคนงามกลายเป็นสตรีสติวิปลาส สามีไม่แยแสต้องอาศัยอยู่ในเรือนเล็กหลังจวนแม่ทัพเสมือนเป็นกาฝาก สิ่งของไร้ค่า! สาวหลงยุคจะเอาชีวิตรอดในดงคนโบราณที่ยกย่องบุรุษเป็นใหญ่เหยียดย่ำว่าสตรีไร้ค่าได้หรือไม่!
+++
เหยียนซีรู้สึกทั้งโกรธทั้งอาย ยกแขนเรียวเล็กขึ้นกอดเข่าท่ามกลางกลีบดอกไม้สีสันสดใส ปากก็ส่งเสียงไล่ตะเพิดคนโรคจิต ลามก วิตถาร
กล้าไล่ข้า! มือใหญ่หยาบกร้านคว้าผมยาวๆ กระชากแรงจนหน้าหงาย แล้วยื่นใบหน้าคร้ามคมเข้ามาใกล้…ใกล้แค่ลมหายใจกลั้น
“ข้าจะครอบครองอะไรก็ตามที่ข้าต้องการ ทุกเมื่อที่ข้าต้องการ และถ้าข้าได้มันมาจากสตรีไร้ค่าน่ารังเกียจเช่นเจ้า เจ้าจะต้องสำนึกขอบคุณ” คิ้วกระบี่เลิกขึ้นด้วยท่าทีเย้ยหยันกวนประสาท
“ข้าเกลียดท่าน”
“นั่นจะสำคัญอะไรสำหรับข้า ข้าไม่ได้มีความรักต่อสตรีไร้ค่าน่ารังเกียจเช่นเจ้าเช่นกัน”
คำก็สตรีไร้ค่า สองคำก็สตรีไร้ค่า สตรีไร้ค่าคนนี้โกรธก็ได้ ร้ายก็เป็น! นางหาใช่สตรีอ่อนแอที่จะปล่อยให้ผู้อื่นเหยียบย่ำรังแกได้ง่ายๆ
+++
“ซีเอ๋อ เจ้าแต่งให้ข้าแล้วเราสองคนเป็นสามีภรรยากัน เรามามีลูกชายกันเถิด”
เรามามีลูกชายกันเถิด! ชวนกันดื้อๆ แบบนี้เลยเหรอความโรแมนติกหามีไม่!
เหยียนซีหวนคืนสู่การมีสติ เมื่อครู่ช่างน่าอายยิ่งนัก นางอ่อนระทวยด้วยความใคร่อย่างสตรีไร้สมอง
“มีกับผีเซ่ ข้าไม่อยาก…” นางผลักไส ดิ้นเร่าๆ อยู่บนตักแกร่ง
ยิ่งดิ้นร่างเล็กยิ่งเสียดสีแนบชิดกับร่างแกร่ง
นางจิ้งจอกน้อยยั่วให้เขาอยากจัดๆ แล้วไม่สนอง! บรรดากุนซือแคว้นชินเหย่และตาเฒ่าเจ้าเล่ห์เหยาเฉินคงสอนสั่งนางมาใช่หรือไม่ ช่างน่าสนใจยิ่ง
ชายหนุ่มที่กำลังอยากจัดๆ ให้ขัดใจทำเสียงจึ๊กจั๊กในลำคอ ดวงตาเรียวร้อนรุ่มด้วยราคะหรี่ตามองนางนิ่งๆ เหมือนเสือมองเหยื่อที่มันจะตะปบกิน
“เมื่อไหร่เจ้าจะอยาก…” เอ่ยถามด้วยเสียงแหบพร่า
ไม่มีวัน! “ไม่รู้! เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ถ้าไม่รักข้าภรรยาทำไม่ได้ ท่านไปหาสตรีอื่นเถิด”
“เจ้า! สตรีไร้ค่าน่ารังเกียจ” หลี่อี้เทียนตวาดลั่นด้วยโทสะ เมื่อครู่ยังพูดว่าจะไม่ผลักไสหรือยกเขาให้ผู้ใดไม่ทันไรก็ผลักไสเขาไปหาสตรีอื่นแล้ว
ชายหนุ่มแสร้งถามความเห็นชอบจากอนุคนงามว่าเขาจะรับอนุตามคำบัญชาของหยางจื่อผู้เป็นย่า
เหยียนซีไม่ได้หึงหวงแต่ให้เดือดดาล ‘หลี่อี้เทียนจะแต่งผู้ใดเป็นศรีภรรยาหรือรับผู้ใดเป็นอนุก็รับไปสิไม่เห็นเกี่ยวกับนาง!’
เหยียนซีไม่หึงจริงๆ หรือ? หลี่อี้เทียนมองอนุคนงามด้วยสายตาคลางแคลงใจ พอนางพูดเห็นดีเห็นงามกับเขาเท่านั้นไยเขาต้องโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ และหาเรื่องกลั่นแกล้งรังแกนางไม่ให้อยู่เป็นสุขด้วย!


##E-BOOK สตรีไร้ค่าเช่นข้า…โกรธก็ได้ ร้ายก็เป็น มี 2 เล่มจบ เล่ม 2 วางจำหน่ายแล้วนะเจ้าค่ะ