ไม่อาจเปลี่ยนใจ : First Impression

ฉันไม่เคยข้ามถนนคนเดียวบนถนนที่รถเยอะแบบนี้ ฉันเลยยืนรออย่างลังเลอยู่บนฟุตบาท ไม่กล้าที่จะก้าวขาออกไปสักที มองดูนักเรียนคนอื่นทำไมพวกเขาชิลล์กันจังวะ ในขณะที่ฉันขยับขาไปมาอยู่พักใหญ่แล้ว ฉันกลัววว...

“เธอ...ไม่ข้ามเหรอ” เสียงจากนักเรียนชายตัวสูง ผิวขาว โหง๋วเฮ้งเด็กเรียนฉายชัดบนใบหน้า เนิร์ดสุดๆ แต่น้ำเสียงอบอุ่นและโคตรใจดี เขาถามฉันมาขณะที่เดินมายืนข้างๆ ฉัน
“...” ยังไม่ทันจะตอบอะไรเลย เขาก็คว้าข้อมือฉันให้เดินตามไปกับเขาและปล่อยทันทีเมื่อถึงอีกฝั่งหนึ่งอย่างปลอดภัย ราวกับจะสื่อให้ฉันรู้ว่าจับข้อมือฉันเพื่อพาข้ามถนนแค่นั้นแหละแล้วเขาก็เดินออกไป
“นาย...” ฉันเรียกเขาไว้ทันทีที่เขาก้าวขาออกไปแค่ก้าวเดียว “นายรู้มั้ยว่าห้องม. 4/7 ไปทางไหน” ฉันถามเรื่องห้องเรียนไปเพราะที่นี่มีตึกเยอะแยะไปหมดและตอนนี้นักเรียนมากมายก็ทยอยเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียนมากขึ้นเรื่อยๆ
“ตามมา” เสียงที่เปล่งออกมานั้นค่อนข้างเรียบเรื่อยไม่มีอารมณ์ด้านลบเจือปนในน้ำเสียง ไม่ได้มีความรำคาญ ไม่แสดงการดูถูกที่ฉันถามทางอย่างน้อยก็รู้สึกดีกว่าที่เก่าเยอะเลย ถ้าเป็นที่นั่นถามอะไรหน่อยก็หาว่าฉันโง่แล้ว คนนี้น่าจะคบเป็นเพื่อนได้
“เราชื่อพิมนะ นายชื่ออะไร” ฉันแนะนำตัวไปกับคนที่เดินอยู่ข้างหน้าฉันเพราะเขากำลังเดินนำฉันไปห้องม. 4/7
“ทอย” โอเค ฉันจะจำชื่อเด็กเนิร์ดใจดีคนนี้ไว้ ยกให้เค้าเป็นเพื่อนคนแรกที่กรุงเทพฯ ของฉันเลย

. . . . .


“ยังชอบเราเหมือนเดิมมั้ย”
“ไม่รู้”
“ไหนบอกจะไม่โกหกไง เราชอบเธอนะแล้วเธอชอบเรารึเปล่า”
“เอ่อ...”
“พิมตอบ ง่ายจะตายไม่ต้องคำนวณอะไรเลย”
“ก็...อืม”
“พูดให้มันชัดๆ หน่อย”
“ชอบ เราชอบนาย พอใจรึ...อื้อ...” ยังไม่ทันที่จะพูดจบเลยทอยก็เข้ามาจูบฉันทันที ถึงจะตกใจแต่ฉันก็ไม่ได้ห้ามเค้า
“เราก็ชอบเธอ ชอบมากด้วย” ทอยบอกฉันมาเมื่อผละออกจากฉัน แล้วดึงฉันให้ลุกขึ้นทั้งๆ ที่สงสัยว่าเค้าจะทำอะไร แล้วในหัวก็เหมือนจะรู้ได้เองว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นเมื่อเค้าพาฉันมาที่เตียง