อุ้มรัก ดวงใจร้าว

“จะไปไหนมาไหนทำไมถึงไม่โทรมาบอกก่อน แล้วนี่มันกี่ทุ่มเข้าไปแล้ว! รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงมากแค่ไหน!” เขาเกือบๆ จะแจ้งความอยู่แล้ว กลัวจนแทบบ้าว่าอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเหมือนครั้งนั้น แต่คนดื้อเงียบกลับไปนอนเล่นอย่างสบายใจอยู่ห้องเพื่อน ทิ้งให้เขาต้องวิ่งวุ่นตามหาเหมือนคนโง่คนหนึ่ง
“….”
“เงียบทำไมนิ่ม มีอะไรก็พูดสิ ไม่พอใจอะไรตรงไหนก็บอก...”
“นิ่มจะกลับบ้านสวนค่ะ!” ในเมื่ออยากให้บอก เธอก็จะบอก! และเมื่อบอกไปแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องกลัวเขาอีกต่อไป!
“ว่าอะไรนะ... ฉันถาม! ว่าเมื่อกี้เธอพูดเรื่องบ้าอะไร!”
“นิ่มบอกว่านิ่มจะกลับบ้านสวนค่ะ จะกลับไปหาคุณท่าน จะไม่อยู่กับคุณพิชญ์อีกแล้ว! ชัดพอไหมคะ!” เออชัด! แต่ใครบอกว่าเขาจะยอมให้ไป! เมียทั้งคน แม้จะเป็นเมียที่ไม่ได้อยากได้ แต่ในเมื่อเป็นแล้ว ก็ต้องเป็นไปจนวันตาย!