ติดบ่วง

พสุธา หนุ่มใหญ่วัย 38 VS มัญชรี หญิงสาววัย 21

--------------------------

เมื่อหน้าจอปรากฏโพรไฟล์ของมัญชรี สเตตัสล่าสุดก็แสดงให้เห็น เป็นภาพเธออวดรอยสักที่ต้นแขนพร้อมกับรอยยิ้มกริ่ม หัวคิ้วพสุธาขมวดกันมุ่น หงุดหงิดใจขึ้นมา...ผิวเกลี้ยงๆ สวยอยู่ดีๆ ไปทำให้มีรอยทำไมนะ

เขาไล่อ่านคอมเมนต์ มีแต่คนบอกว่าสวย

สวยตรงไหน?!

คอมเมนต์หนึ่งถามพิกัดร้าน นัยว่าจะไปทำด้วย เธอตอบกลับเป็นสติกเกอร์หัวเราะ

หัวเราะอะไร ทำไมไม่บอกว่าร้านไหน จะได้ให้คนไปเผาทิ้ง!

เลื่อนหน้าจอต่อไปอีกก็เจออีกสเตตัส เป็นภาพใบหน้าของเธอถ่ายคู่กับเฟิร์นข้าหลวงกอเล็กๆ ปลูกในกระถางขนาดห้านิ้ว

รอยยิ้มสวยใสกับแววตาวิบวับกระจ่างนั้น พาให้เรียวปากคนมองขยับยิ้มตาม ใจอวลกรุ่น อารมณ์ละมุนละไมเมื่อหวนนึกถึงวันที่เธอส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ในโรงเรือนเลี้ยงเฟิร์น

ลังเลอยู่ว่าจะเลื่อนไปที่หมายเลขของเธอแล้วกดโทร.ออกดีมั้ย แต่แล้วยอมตัดใจ โทร.หากลางค่ำกลางคืนแบบนี้ไม่ดีแน่ หาเรื่องทรมานตัวเองเปล่าๆ อาทิตย์หน้าเขามีแพลนจะเข้ากรุงเทพฯ ค่อยโทร.หาตอนนั้นดีกว่า จะได้นัดออกมาเจอ ดูซิเธอจะว่าอย่างไร

สายตาคมยิ้มมองดวงหน้าของคนในภาพพร้อมกับกดถูกใจให้ภาพนั้น แล้ววางโทรศัพท์ลง หยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมากระดกดื่ม ชักสงสัยว่านี่เขาเป็นเอามากหรือเปล่า แอบตามติดชีวิตเด็กสาวอยู่ได้

--------------------------

"บัตรเครดิตให้ไว้ทำไมไม่ใช้" พสุธาถาม เฝ้าเช็กว่าแต่ละเดือนเธอจะใช้จ่ายอะไรไปเท่าไหร่ กะว่าหากมือเติบก็จะจำกัดวงเงินให้รูดได้เดือนละแสน ถือว่าไม่มากและไม่น้อยเกินไป

แต่แม่เจ้าประคุณทูนหัวเอ๋ย วงเงินในบัตรมีห้าล้าน ยอดเรียกเก็บเดือนแรกมาแปดร้อยกว่าบาท เขาอยากจะบ้าตาย เธอรูดไปครั้งเดียวที่ร้านอาหารญี่ปุ่น เดือนถัดมารูดอีกเกือบหมื่นที่โรงพยาบาล เขาก็ห่วงว่าเป็นอะไร ทว่าดูในโซเชียลเธอยังโพสต์ภาพยิ้มแย้มได้ปกติ จึงโล่งอกขึ้นหน่อย เดาเอาว่าอาจไปรูดจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ใครสักคน เดือนนี้เข้าไปตรวจสอบการใช้งานบัตรยังไม่เห็นรายการรูดอะไรสักอย่าง

"หนูใช้นะ"

"แปดร้อยน่ะเหรอ เอาไปกินอะไร" เขาหมายถึงรอบบิลแรก

"หนูพาเพื่อนไปเลี้ยงบุพเฟ่ต์ ไอ้เบลล์น่ะจำได้มั้ย เหมือนหนูเคยพูดถึง คนที่บอกว่านัดไปเที่ยวบ้านป๋าแต่มันไม่ได้ไป"

"อ้อ"

"รู้อะไรมั้ย"

พสุธาอมยิ้ม เอ็นดูจริงเวลาเธอพูดคำนี้ เหมือนเด็กแปดขวบพยายามจริงจัง

"ไอ้เบลล์มันรู้ว่าว่านชอบหนู ก็พยายามทำตัวเป็นแม่สื่อ ตอนแรกที่ว่านชวนไปเที่ยวหนูไม่ได้อยากไปด้วยหรอก แต่โดนไอ้เบลล์คะยั้นคะยอหนูก็ขัดมันไม่ได้ แล้วทีนี้พอไป ป๋าก็รู้แล้วนี่ว่าเกิดอะไรขึ้น หนูก็ต้องสมนาคุณให้มัน"

"เอ๊ะ! ยังไง? ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นะ" ชายหนุ่มกะพริบตาปริบ คล้ายจะยิ้ม อันที่จริงเข้าใจไปแล้วเกือบร้อย แต่อยากได้ยินจากปากเธอด้วย

"มันทำให้หนูได้ไปกินของดีไง หนูควรตบรางวัลให้มันถูกมั้ย" เธอเหล่ตามาบอก

คนฟังสำลักในคอ หันออกด้านข้างเพราะชักจะทำหน้าไม่ถูก เขาควรปลื้มใจใช่มั้ยกับการได้รับเกียรติให้เป็น ของดี ที่เธอได้กิน

คนพูดก็เขินหน่อยๆ แต่รู้สึกดีเป็นบ้ายามได้เห็นดวงตาของเขาระยิบระยับแบบนั้น