ในวันที่ฝนพร่างพราย

“ไม่ใช่ทุกบ้านจะน่ากลับไปใช่ไหม”

เพราะบ้านไม่ใช่ที่ปลอดภัยสำหรับทุกคน
ปลายฝน นักสังคมสงเคราะห์ผู้ทุ่มเทให้แก่การช่วยเหลือเด็กและผู้หญิงที่ถูกทำร้าย
จึงได้รู้จักกับมาวิน เด็กหนุ่มที่พาแม่หนีร้อนมาพึ่งเย็นที่มูลนิธิที่เธอทำงานอยู่
เด็กหนุ่มหวังให้ตนและแม่หลุดพ้นจากพ่อที่ทำร้ายคนในครอบครัว
ทว่าเมื่อผู้เป็นแม่จากไปกะทันหัน โลกของเขาก็พลันพลิกคว่ำ
คงเหลือเพียงปลายฝนที่เป็นหลักยึดให้เขาลุกขึ้นก้าวต่อไป

สำหรับเขา...ปลายฝนเป็นมากกว่าเจ้าหน้าที่ที่ช่วยเหลือเหยื่อความรุนแรง
เธอเป็นเหมือนสายฝนฉ่ำเย็นที่รินรดต้นไม้แห้งแล้ง
ทว่าสายใยที่เด็กหนุ่มมีต่อเธอมากขึ้นทุกวันกลับทำให้หญิงสาวหวาดหวั่น
ปลายฝนรู้ดี ความผูกพันอาจเป็นสายน้ำอ่อนโยนที่ช่วยชโลมจิตใจ
หรืออาจเป็นสายน้ำเชี่ยวกรากที่ทำลายชีวิตได้ภายในเสี้ยวนาที
เธอไม่อาจปล่อยให้ความสัมพันธ์นี้ดำเนินต่อไป
เพราะเกรงว่าสุดท้ายคนที่เสียใจที่สุด...อาจจะเป็นตัวมาวินเอง