ภาพของพลอย

เพียงเสี้ยววินาทีสั้นๆ ที่เข็มนาฬิกาของเราเดินตรงกัน บันดาลให้จังหวะชีวิตที่คลาดกันมาตลอดของสองเราประสบพบกันพอดีอย่างน่าอัศจรรย์


ดวงตาสุกสกาวมองภาพวาดบนผืนผ้าใบตรงหน้า สิ่งที่รับรู้สู่สองตาพาให้ ‘พิมพ์พลอย’ นิ่งงันไป ดวงใจดวงน้อยครึกโครมสั่นไหว ส่งกระแสร้อนผ่าวให้ลามไล้ไปทั่วสองปรางแก้มอย่างรวดเร็ว ความเปรมปรีดิ์ที่อธิบายไม่ได้ผุดพรายขึ้นมากลางทรวง
ที่แท้ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ‘พี่พีรภาพ’ ทุ่มเทเวลาเพื่อวาดสิ่งนี้
ทั้งที่อยู่ใต้เปลือกตาเธอมาตลอดแท้ๆ แต่เหตุใดก่อนหน้านี้เธอถึงไม่เคยนึกสะกิดพิศมองให้ดีหนอ
ที่แท้แล้วผู้หญิงในภาพนี้ก็คือ ‘ตัวเธอ’ เอง
เขากำลังวาด ‘ภาพของเธอ’

นี่คือ... ‘ภาพ...ของพลอย’



-------------------------------



แม้ว่าเธอจะเคยนั่งๆ นอนๆ เป็นแบบให้พี่ภาพวาดรูปมาแล้วหลายครั้ง แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องมาเป็นนางแบบวาบหวิวแนวปฏิทินปลุกใจเสือป่าแบบนี้
แต่ว่าเธอเป็นหมูป่านี่นา พ่อเสือป่าน่าจะน้ำลายสออยู่บ้าง...ละมัง

“เหลา...เสร็จแล้วหรือคะ” เสียงแผ่วหวานถามขึ้นมาเมื่อเห็นชายหนุ่มหยุดมือ
“อืม ครับ” ชายหนุ่มหลุบตาตอบรับเบาๆ ขณะขยับขาตั้งเฟรมและเก้าอี้ให้หันไปทางเธอ
นางแบบสาวมือใหม่และศิลปินหนุ่มที่ไม่ใช่มืออาชีพมองหน้ากันเงียบๆ ผ่านระยะห่างของอากาศ คล้ายจะสบตาหากแต่เธอและเขาต่างก็ไม่กล้ามองตากันตรงๆ บรรยากาศหวามหวิวคลุมเครืออันชวนให้ผู้คนตื่นเต้นกลับมาอีกครา แม้ว่าเราจะคุยกันจนคลายความขัดเขินไปได้มากแล้ว แต่เมื่อบทสนทนาเรื่อยเปื่อยหยุดลงและต้องเริ่มต้นจริงๆ พิมพ์พลอยก็ยังคงขัดเขินเหมือนเดิม
แพขนตางอนโค้งหลุบมองขาอ่อนที่ชิดกัน ปลายนิ้วมืององุ้มกำขยุ้มขนฟูนุ่มที่รองนั่งอย่างเริ่มลังเลใจ
จะดีแน่หรือ...
เธอกำลังทำในสิ่งที่แน่ใจจริงๆ แล้วใช่ไหม...
ทุกสิ่งที่เธอกำลังจะทำในวันนี้มันไม่มีทางย้อนกลับมาให้แก้ไข ราวกับลูกกระสุนปืนที่พุ่งออกจากปากกระบอกและไม่มีวันหวนกลับได้ หากเธอเปิดเปลือยส่วนที่ควรปกปิดให้เขาดูไปแล้ว เธอจะไม่มีวันลบความทรงจำของเขาได้อีกแล้ว
“พลอยจะเปลี่ยนใจก็ได้นะครับ” เสียงปลอบโยนเอ่ยขึ้นมาอย่างเข้าใจ พีรภาพสัมผัสได้ถึงความกังวลของหญิงคนรักที่นั่งอยู่ตรงหน้า และเขาก็ไม่ต้องการให้เธอไม่สบายใจ รู้สึกได้รับความอับอาย หรือแม้แต่นึกเสียใจทีหลังกับการกระทำในวันนี้ “มันโอเคนะพลอย พลอยไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ พี่เองก็หยุดแอบวาดรูปเปลือยของพลอยแล้ว”
ใครอนุญาตให้เขาหยุด?
“พี่โอเคแต่พลอยไม่โอเค!” คำพูดของชายคนรักทำให้พิมพ์พลอยตัดสินใจได้เด็ดขาดทันที ปลายมือจิกทึ้งรุนแรงจนปุยขนนุ่มนิ่มหลุดออกมากระหย่อมหนึ่ง หญิงสาวเม้มปากแรงๆ ราวกับถูกท้าทาย “พลอยไม่เปลี่ยนใจ!”
เธอจะไปสนใจทำไมว่าจะย้อนกลับมาแก้ไขได้หรือไม่ได้ ก็ในเมื่อเธอปักธงไปแล้วว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่จะมาเป็นสามีเธอ เขาไม่ใช่ใครอื่น แต่พี่ภาพคือผู้ชายของเธอ และเธอสามารถไว้ใจเขาได้
ความตั้งมั่นอันมากล้นของสาวงามที่กระแทกเข้าใส่ทำเอาชายหนุ่มชะงักงันไปจังหวะหนึ่ง นัยน์ตาวาวเข้มกวาดมองอารมณ์อันแปรปรวนของเธออย่างระมัดระวัง “...ครับ”
“เรามาเริ่มกันเถอะค่ะ!” พิมพ์พลอยกำหมัดอย่างไม่คิดถอยใดๆ อีกแล้ว หญิงสาวสูดหายใจลึกอย่างฮึดสู้ แล้วประกาศออกไปตรงๆ...ด้วยระดับเสียงที่ดังเทียบเท่ากับเสียงของหยดน้ำค้างที่หล่นกระทบยอดหญ้า
“พลอยจะถอดแล้วนะ”
พีรภาพเกือบจะตกเก้าอี้เพราะวาจาที่จู่ๆ ก็ยิงมา ชายหนุ่มเงียบไปหลายอึดใจหนึ่งกว่าจะหาเสียงของตัวเองเจอ “...พี่ต้องหลับตาไหม”
ลมหายใจอ่อนหวานสะดุดยุ่งเหยิงอีกครั้ง “แล้วแต่พี่ภาพสิ”
พีรภาพหลุบมองพื้นตอบอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง “...พี่...แล้วแต่พลอย”

...เขาโยนโจทย์ยากมาให้เธออีกแล้ว...