หนี้สัญญาวันวิวาห์

เรื่องนี้พาไปเที่ยวไร่ภูดาวแดงของพ่อเลี้ยงธรรณธร หนุ่มมาดกวนนิดๆ ที่นางเอกคิดว่าเถื่อน ถ่อย และชอบข่มขู่เธอว่าจะฆ่าพี่สาวเธอ แต่ใครจะไปรู้ว่า พ่อเลี้ยงที่ทั้งเถื่อน ถ่อย และกวนอย่างเขาจะไม่เคยหลงรักผู้หญิงคนไหนมาก่อน อุตส่าห์ตกหลุมรักครั้งแรกก็โดนหอบสินสอดหนีเสียอย่างนั้น

ส่วนพีรญาน้องสาวของว่าที่เจ้าสาว เป็นนักศึกษาที่แอบชอบอาจารย์หมุ่นสุดหล่ออยู่ดีๆ ก็ต้องมาแต่งงานแทนพี่ เพราะไม่อยากสูญเสียสวนผลไม้ของคุณย่าสีดาไปทั้งแบบนั้น

ในที่สุดก็พากันมาอยู่ในไร่ภูดาวแดง ที่เรื่องราวมากมายถือกำเนิดขึ้น พร้อมๆ กับที่มีบางอย่างเกิดขึ้นในใจของพวกเขาทั้งคู่

--------------------

เรื่องนี้มีแก้ไขคำผิดและบทบรรยายในเนื้อเรื่องเพิ่มเติมนะคะ แต่ยังคงพล็อตหลักไว้ค่ะ

--------------------

ตัวอย่างบางตอน...

“อ้าวเหรอ งั้นมีอะไรก็ว่ามาสิ วันนี้ฉันเหนื่อยอยากจะอาบน้ำจะแย่อยู่แล้ว” พ่อเลี้ยงธรรณธรเดินนำเธอไปนั่งคุยต่อที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ที่ยังเปิดค้างละครหลังข่าวที่เธอยังดูไม่จบอยู่

พีรญาเดินตามมานั่งลงข้างๆ กัน “ตกลงเรื่องที่พ่อเลี้ยงบอกว่าให้คนในโทรศัพท์ตามหาคือวัวสามตัวใช่ไหมคะ”

“อืม ใช่ แล้วใครบอก” เขาเอนหลังพิงพนักโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับพักผ่อนแบนข้างหนึ่งพาดยาวไปตามเบาะพิงพนักและมันยาวเกือบมาถึงบริเวณที่เธอ เขายกขาข้างหนึ่งไขว้กันไว้ราวกับท่าได้นั่งในท่านั้นและจะสบายที่สุด

เธอมองเหล่มือกับแขนข้างนั้นของเขา แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนอกจากตอบคำถาม
“น้ามะแว้งน่ะค่ะ”

“...” พ่อเลี้ยงธรรณธรเพียงแต่หันมองหน้าเธอ แต่ไม่ได้พูดอะไร พีรญาเห็นว่าเขาเปิดโอกาสให้ถามต่อเลยถามไปอีก

“แล้วเรื่องพี่มินที่พ่อเลี้ยงบอกให้คนตามหาตอนที่อยู่โรงพยาบาล พ่อเลี้ยงหลอกมิ้นใช่มั้ย”

“เปล่า” ธรรณธรรีบตอบเสียงเรียบ ราวกับกลัวคนข้างๆ จะวิเคราะห์เรื่องราวเองได้ หากแต่ก็เกือบเผลอขึ้นเสียงสูงไปอยู่เหมือนกัน เพราะต้องแกล้งโกหกอีกแหละ เหนื่อยเรื่องในไร่ แล้งยังต้องมารบต่อปากต่อคำกับสาวเจ้าอีก แต่ก็นะ มันสนุก ชีวิตเขาไม่ได้มีเรื่องสนุกๆ แบบนี้นานแหละ

“งั้นก็...จริงทั้งคู่นะซิ” พีรญาพึมพำเสียงอ่อย อันนี้เธอบอกตัวเองด้วยความสลดหดหู่ ทว่าคนที่ยังนั่งรอให้เธอถามต่อกลับตอบมายืนยัน จนเธอตัวชาไปถึงปลายเท้า

“ใช่ เพราะฉะนั้น ข้อตกลงของเรายังเหมือนเดิม เธอต้องทำตามคำสั่งฉันโดยไม่มีข้อแม้ ถ้าไม่งั้น... เธอรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

“...” คนที่เพิ่งผิดหวังกับความคาดหวังเล็กๆ ของตัวเองได้แต่จ้องตาเขม็งไปหาคนเตือน นึกหวั่นใจว่าเขาจะออกคำสั่งพิสดารอะไรตามที่เธอกังวลและกลัวอยู่ลึกๆ

หัวใจเต้นระทึกเหมือนลมหายใจขาดสะดุดระหว่างเฝ้ารออีกฝ่ายพูดต่อ

“ดังนั้น... วันนี้ ฉันขอสั่งให้เธอขึ้นไปนอนรอในห้อง แล้วห้ามใส่ชั้นในทั้งข้างบนข้างล่าง แล้วเดี๋ยวฉันจะตามขึ้นไป” เขายิ้มยั่วยวนใส่เธอ หากแต่แฝงความเจ้าเล่ห์ร้ายกาจตามสัญชาตญาณแห่งชายชาตรีคนหนึ่งที่หวังล่อลวงหญิงสาวเยี่ยงเธอ

“พะ...พ่อเลี้ยง...” พีรญาแทบหมดแรงเรียกคนออกคำสั่ง ดวงตาร้อนผ่าวแดงระเรื่อ คืนนี้เธอคงหนีไม่พ้นแล้วจริงๆ จะขัดขืนก็ไม่กล้า กลัวเขาจะทำอะไรพี่มิน แบบนี้เธอจะทำยังไงดี รู้สึกตัวหนักอึ้งไปหมดจนแทบกระตุกกระติกไปไหนไม่ได้