พายุร้ายพ่ายพยศรัก

ชิงคน ปล้นเอาเมียคืน ถ้าไม่ได้ ไม่ต้องมาเรียกเขาว่า พ่อเลี้ยงพายุ ใครหน้าไหนก็อย่าคิดมาชิงเมียของเขาไปได้

แสนรักภรรยาที่พ่อเลี้ยงพายุได้จดทะเบียนสมรสไว้เมื่อห้าปีก่อน กำลังถูกจับบังคับให้แต่งงาน พ่อเลี้ยงพายุเลยต้องรีบกลับไปบุกงานแต่งงานเพื่อชิงตัวเมียของเขากลับมา

แสนรักได้จดทะเบียนสมรสกับพ่อเลี้ยงพายุเมื่อห้าปีที่แล้ว ตอนนั้นเธอมีอายุเพียงสิบเจ็ดปี พ่อเลี้ยงพายุเลยไม่คิดหักหาญน้ำใจปล่อยให้เธอได้ใช้ชีวิตด้วยตัวเองอยู่ห้าปี ยังไม่ทันที่เขาจะไปพาเมียกลับมาอยู่ด้วยก็ได้ข่าวว่าย่าของเธอบีบบังคับให้เมียเขาแต่งงานกับไอ้เสี่ยลภัส พ่อเลี้ยงพายุไม่ยอมให้ใครมาหยามเขาได้ง่าย เขาบุกควงปืนไปฉุดเมียกลับมา พร้อมประกาศกร้าวว่าแสนรักคนนี้เมียเขา เมียอย่างถูกต้องตามกฎหมายอีกด้วย

.............................................

"ไม่ทราบว่าพ่อเลี้ยงพายุพาคนบุกรุกมาที่ไร่พรมพร แล้วยังจะอาละวาดทำลายงานมงคลของผมทำไม"
เสี่ยลภัสตั้งสติได้แล้วร้องถามไปทันที แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องที่พ่อเลี้ยงพายุมาที่นี่ทำไม ก่อนจะเหลือบสายตาไปยังทางฝั่งมารดากับย่าของแสนรักทำเอาทั้งสองคนสะดุ้งเฮือก อ้าหุบปากแต่ไม่มีเสียงออกมา
"งานมงคลอย่างนั้นเหรอ ไม่ทราบว่างานมงคลอะไร"
"งานแต่งงานของผมกับคุณแสนรัก หวังว่าคุณพายุจะมาผิดงานเสียแล้ว"
"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ผิด"
พายุยกยิ้มเยาะมุมปาก กวาดสายตาดุดันมองไปยังทุกคนโดยเฉพาะคนของไร่พรมพร ก่อนจะไปหยุดที่ร่างเล็กแบบบางในชุดไทยงดงามแล้วให้รู้สึกขุ่นเคือง เท้ายาวๆ ก้าวเข้าไปหาแสนรักที่เริ่มรู้ตัวค่อยๆ ถอยหลังไปเรื่อยๆ พายุตวัดมือไปจับข้อมือเล็กแล้วดึงร่างแบบบางเข้าหาตัว แสนรักไม่ทันขืนตัว ร่างของเธอเซถลากระแทกเข้าปะทะกับอกแกร่ง และกอดเอาไว้แน่น
"โอ้ย" แสนรักร้องออกมาแล้วพยายามขืนตัวหนีแต่แขนแข็งแรงรัดแน่นจะเธอแทบหายใจไม่ออก รู้สึกอับอายจนใบหน้าแดงก่ำแทบไม่อยากจะมองหน้าสบสายตากับใคร
"พ่อเลี้ยงทำอะไร?" กนิดาเปล่งเสียงออกมาได้อย่างตกใจ และพยายามร้องห้ามด้วยสีหน้าแปลกๆ ส่วนรดานั้นยืนนิ่งแทบไม่อยากจะหายใจ
"มาเอาเมียคืน ใครจะกล้าห้าม"
พายุประกาศลั่นเสียงดังฟังชัด เรียกเสียงฮือฮาจากคนที่อยู่รอบๆ ทุกคนต่างตื่นตกใจเป็นไก่ตาแตก หันไปมองหน้าและถามกันแต่ก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย พ่อเลี้ยงพายุกล้าประกาศกลางงานแต่งงานของเสี่ยลภัส แถมยังฉุดกระชากเจ้าสาวของเสี่ยลภัสเอาไว้ในอ้อมแขนแน่นไม่ยอมปล่อย งั้นแสดงว่าแสนรักก็คือเมียของพ่อเลี้ยงพายุอย่างนั้นเหรอ ทำไมไม่มีใครรู้มาก่อนเลย ข่าวใหญ่ ข่าวใหญ่มาก

.................................................

"พ่อเลี้ยงจะมาอ้างสิทธิ์แบบนี้ไม่ได้ ถ้ายายแสนรักเป็นเมียของพ่อเลี้ยงจริง จนป่านนี้ทำไมยายแสนรักถึงยังอยู่ที่ไร่นี้ไม่ไปอยู่ที่ไรเชอร์รอสติเล่า"
"อ้ออย่างนั้นเหรอ จุจุ ไม่คิดเลยว่าคนแก่ชราอย่างคุณนายรดาจะสติเลอะเลือนไปเสียแล้ว ถึงได้ลืมเลือนได้ง่ายดาย หรือว่าเพราะมีอะไรมาล่อตาล่อใจให้ตาโต" พายุไม่คิดจะไว้หน้ายายแก่หน้าด้านเห็นแก่เงินคนนี้อย่างแน่นอน
"พ่อเลี้ยงพายุ"
"ตอนนี้จำได้แล้วเหรอว่าผมกับแสนรักเป็นสามีภรรยากัน"
"หมายความว่าอย่างไรกันเนี่ย คุณกนิดา คุณรดา"
ผู้ใหญ่ทางฝ่ายเสี่ยลภัสรู้สึกเสียหน้าและโกรธที่ทางฝ่ายไร่พรมพรทำให้อับอาย นี่มันหมายความว่าอย่างไร ถ้าไม่ใช่การคิดย้อมแมวขายเพื่อหวังเงินสินสอดที่มากมายที่ขนมาสู่ขอ แบบนี้มันน่าโมโหนัก หาเรื่องกับหญิงสองคนนี้ทันที
"หลอกลวงเอาเมียคนอื่นมาย้อมแมวแบบนี้ก็ได้เหรอ หน้าไม่อาย ไร้ยางอาย ไร้ยางอายกันทั้งบ้าน" ผู้ใหญ่ฝ่ายเสี่ยลภัสกวาดสายตาพร้อมกับต่อว่าเสียงเกรี้ยวกราด
"เราไม่ได้ตั้งใจจะหลอกนะ"
"ไม่หลอกแล้วอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร สามีตัวจริงเขามาทวงคนแบบนี้ยังจะให้หลานชายของฉันแต่งอีกเหรอหืม"
"ไม่แต่ง ไม่ต้องแต่งแล้ว" คุณนายรดาส่ายหน้าเจื่อนๆ ของตัวเองไปมา พ่อเลี้ยงพายุมาหาเรื่องถึงขนาดนี้แล้วจะยังมีงานแต่งงานได้อย่างไรกัน งานแต่งงานครั้งนี้ก็คงต้องล่มแล้ว
"มากับฉัน" พายุไม่ได้สนใจอีกในเมื่อทุกอย่างจบแล้วเขาก็จะพาคนกลับไป
"ยังไปไม่ได้ ก็แค่ข้ออ้างข้างๆ คูๆ จะเชื่อได้อย่างไรว่าแสนรักเป็นเมียพ่อเลี้ยงพายุ"
เสี่ยลภัสไม่คิดที่จะยอม ถึงแม้เขาจะรู้แล้วอย่างไร ก็แค่เมียแต่ยังไม่ได้แต่งงาน แต่เขายกขันหมากมาแต่งงานแล้วอย่างไรเขาก็จะต้องได้เมียกลับไป เขาอุตส่าห์ลงทุนทำไปทั้งหมดก็เพื่อให้ได้แต่งงานกับแสนรัก วางแผนทุกอย่างอย่างดีแล้วเชียวมันยังมาทันอีก ต้องมีคนไปบอกมันแน่
พายุพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ กัดฟันแน่นกรามขึ้นสันนูน มือข้างหนึ่งกอดเจ้าสาวเอาไว้ ส่วนอีกข้างกำปืนแน่น พยายามกลั้นความโกรธเอาไว้
"มึงยังคิดจะเอาเมียกูไปอีกเหรอ"
"พ่อเลี้ยงพายุจะมาอ้างง่ายแบบนี้ได้อย่างไร ผมเองไม่สนใจหรอกว่าแสนรักจะเคยเป็นเมียใครมาก่อน แต่เมื่อไม่มีหลักฐานก็แสดงว่าผมแต่งงานกับเธอได้"
"ต้องการหลักฐานอย่างนั้นเหรอ"
"ใช่ถ้าไม่มีหลักฐานผมก็แต่งงานกับเธอได้"
เสี่ยลภัสเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างไม่ยอมจำนน เขาหมายปองแสนรักมานานแล้ว แม้จะรู้จากปากคุณนายรดาแล้วว่าแสนรักนั้นเคยแต่งงานกับพ่อเลี้ยงพายุมาแล้วแบบเงียบๆ แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน พ่อเลี้ยงพายุเองก็ปล่อยผ่านไม่คิดมาติดตามทวงคนคืนมาตลอด เท่ากับว่าเขาก็สามารถแต่งงานได้ เพียงแค่ให้สินสอดมากหน่อยคุณนายรดาเองก็ปิดปากเสียสนิทไม่ปล่อยให้พ่อเลี้ยงพายุได้รับรู้ ช่วงที่เขาเร่งมาทำการสู่ขอเพราะรู้ว่าพ่อเลี้ยงพายุไม่อยู่ที่ไร่หลายวัน แผนเขากำลังสำเร็จไปได้ด้วยดี แต่อยู่ๆ ตัวปัญหาก็โผล่มาอ้างสิทธิ์ที่ไม่ได้ใช้มาหลายปีง่ายๆ แบบนี้อย่างนั้นเหรอ มองไปยังร่างสวยเย้ายวนหวานหยดย้อยของแสนรักที่ถูกกอดเอาไว้แน่นอย่างเสียดาย เจ้าตัวตัวสั่นด้วยความหวาดหวั่นแล้วให้รู้สึกเสียดายถ้าต้องปล่อยมือไป
"ยังจะเอาอีกเหรอลภัส สะใภ้แบบนี้พวกเราไม่อยากได้หรอกนะ" ผู้ใหญ่ฝ่ายเสี่ยลภัสสะบัดน้ำเสียงตอบอย่างไม่ยินยอม มองไปยังเจ้าสาวที่ถูกกกกอดด้วยสายตาเหยียดๆ
"อยากได้หลักฐานเหรอได้สิ เอกราชเอาหลักฐานให้เสี่ยลภัสดู คราวหน้าจะได้ไม่คิดแย่งเมียใครอีก"
พายุตวัดสายตาเหี้ยมๆ มองไปยังลภัสและสั่งลูกน้องด้านหลัง เอกราชทำตามทันทีพร้อมกับหยิบกระดาษบางอย่างออกมาแสดงให้กับเสี่ยลภัสได้เห็น เสี่ยลภัสมองไปยังกระดาษใบนั้นพอได้เห็นก็ต้องหน้าเจื่อนซีดเผือด