ดุจฝันตะวันลวง

การแต่งงานดั่งความฝันยามค่ำคืน
ตะวันสาดแสงแรงกล้าภาพทุกอย่าง
แจ่มชัด เหลือเพียงหยดน้ำตาจากคำลวง

..........
"ไม่นอนฉันจะปิดไฟ ถ้ายังไงเธอไปนอนห้องเดิมสิ คืนนี้ไม่ต้องรอฉันกดเธอใต้ร่างอีกหรอกนะ ฉันไม่มีอารมณ์"
ดุจฝันยังเอาหมอนปิดหน้า เธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้วแต่ไม่อยากออกไปนอกห้อง เด็กในบ้านจะนำเรื่องนี้ไปถึงหูแม่เลี้ยงสร้อยฟ้า ท่านจะซักถามโน่นนี่ สามีนั้นกลับคิดอกุศลว่าเธอรอให้เขาทำเรื่องอย่างว่า
"ฉันไม่ไปไหนที่นี่ห้องฉัน"
"คุณปิดไฟได้เลยค่ะฝันไม่รบกวน คิดว่าฝันไม่อยู่ในห้องเหมือนทุกคืนสิคะส่วนเรื่องอื่นฝันไม่ต้องการซะหน่อย"
"อย่างเธอหรือไม่ต้องการวันทั้งวันคงแต่งตัวรอผัวกลับบ้าน"
รวีพงษ์ยิ้มเยาะ "ไฟฉันปิดแน่"
ดุจฝันรับรู้ความมืดที่โอบล้อมรอบตัวหยิบหมอนออกจากใบหน้า ในห้องมืดสนิท
เวลาที่หมุนช้าๆนับจากนี้จะมีเพียงเธอนั่งถางตาเพราะนอนไม่หลับ หลายคืนที่เธอไม่ได้พักผ่อน คืนนี้อีกสักคืนจะเป็นไรไป

(พ่อเลี้ยงช่างร้ายกาจค่ะ เอาใจช่วยดุจฝันกันหน่อยค่ะ)


ฝากเรื่องใหม่ด้วยค่ะ
ลิขิตนางฟ้า