บุพเพรัก องค์ชายต้องสาป เล่ม 1

หนึ่งสตรีจอมตื้อ หนึ่งบุรุษเย็นชา วาสนามาบรรจบเพราะลิขิตสวรรค์ เฮอะ!! สวามีคนเดียวไยนางจะทำให้หวั่นไหวไม่ได้ เกี้ยวพาสวามีตนเองมันยากที่ใดกัน!!
****************************
กว่าที่รั่วซีจะเข้าใจว่าที่เขาเอ่ยหมายถึงสิ่งใดก็ยามที่แผ่นหลังเล็กๆของตนแผ่ราบลงบนพื้นเตียงอุ่นไปแล้ว พลันนั้นนางจึงกระเด้งตัวขึ้นราวกับตุ๊กตาล้มลุก แต่ในเมื่อมีชิ้นเนื้อสดใหม่มาวางถึงปากเสือขนาดนี้แล้วมีหรือที่เสือจะยอมปล่อย ซีเอ่อกางแขนกางกั้นนางเอาไว้กับที่ ใบหน้าของรั่วซีจึงห่างจากใบหน้าของเขาไม่ถึงชุ่นเท่านั้น
“จะไปที่ใดอีก” เสียงแหบพร่านั่นทำเอาขนทั่วร่างของนางลุกชันไปหมด
“เอ่อ...หม่อมฉัน...หม่อมฉัน...”
“มีอันใดก็ว่ามา เปิ่นหวางให้เวลาเจ้าเพียงชั่วจิบชาเท่านั้น” ปากไม่ว่าเปล่ายังพยายามยั่วเย้าคนใต้ร่างไม่ยอมหยุด
“หม่อมฉันง่วงแล้วเพคะ!”
ซีเอ่อเกือบจะหลุดขำออกมา เห็นทุกทีเถียงเขาฉอดๆแต่พอยามที่ถูกเขาไล่ต้อนเช่นนี้กลับไม่ต่างอันใดจากลูกแมวตัวน้อยที่ถูกพยัคฆ์ล้อมกรอบ ยิ่งนางเป็นเช่นนี้เขาก็ยิ่งอยากแกล้ง ผู้ใดให้นางทำตัวน่ารักเพียงนี้กัน
“เช่นนั้นเปิ่นหวางจะทำให้เจ้าง่วงไม่ลง”