สามียอดรัก 亲爱的丈夫

ตามธรรมเนียมของหมู่บ้านปั๋วฉี สิบสามสตรีออกเรือน สิบห้าบุรุษแต่งภรรยา
จากชะตากรรมอันโหดร้ายที่ต้องเผชิญมาทั้งชีวิต
ขอเพียงสามีของนางไม่ด่าทอทุบตีและไม่เล่นการพนัน
เพียงเท่านี้ถงอีก็คิดว่าการแต่งงานครั้งนี้ไม่มีสิ่งใดให้นางต้องเสียใจแล้ว
“สวรรค์! นางกับฉีเฟิงยังไม่พ้นวัยหนุ่มสาวเลยด้วยซ้ำ”
.......................................
“มีอะไรหรือ วันนี้เจ้ามองข้าแปลก ๆ” ฉีเฟิงรู้สึกขนอ่อนในกายลุกชัน
“ท่านย่าใหญ่บอกว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดของท่าน” ถงอีเอ่ยเสียงหระท่อนกระแท่น ในหัวพลางนึกถึงภาพในหนังสือปกเหลืองที่เห็นในวันนี้
“อ้อ เช่นนั้นหรือ ข้าเองก็ลืมไปแล้ว” ชายหนุ่มฉงนใจเล็กน้อย จำได้ว่าท่านย่าใหญ่ไม่ใช่คนที่ให้ความสำคัญกับเรื่องพวกนี้ แล้วเหตุใดถึงพูดเรื่องวันเกิดกับถงอีได้
“ท่านดับไฟเถอะ” ความมืดอาจจะไม่ทำให้นางเขินอายมากเท่าไหร่
กระทั่งฉีเฟิงล้มตัวนอนบนเตียงแล้วก็ยังนึกไม่ออกว่าวันนี้ภรรยาผิดปกติตรงที่ใด พอยื่นมือจะคว้านางเข้ามากอดเหมือนทุกคืน ถงอีกลับลุกนั่งแล้วทำอะไรบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจ
“ยังไม่นอนหรือ?” ฉีเฟิงถามขึ้นกลางความมืด ฝนด้านนอกเทกระหน่ำคล้ายจะไม่หยุดง่าย ๆ แต่ยังไม่ทันจะถามอะไรต่อถงอีก็ทำให้เขาแทบหยุดหายใจ สติน้อยนิดที่คอยฉุดรั้งเขาอยู่ทุกคืนขาดสะบั้นลงทันที

.....................................
แม้จะเป็นเพียงเงาเลือนลางยามท้องฟ้าใกล้สว่าง แต่ภาพบุรุษร่างสูงที่มีเพียงผ้าขาวบางพันเอวไว้อย่างหมิ่นเหม่ก็ทำให้วิญญาณของเด็กสาวแทบหลุดออกจากร่าง
นี่คือร่างที่นางนอนกอดมาถึงสองเดือนจริงหรือ
นางคิดว่าเขาตัวผอมมากกว่านี้เสียอีก ไม่คิดเลยว่า…
ถงอีเผลอกลืนน้ำลายแก้กระหาย
“หมอกลงแล้ว ทำไมไม่สวมงอบดี ๆ”
ฉีเฟิงกระซิบข้างหูภรรยาที่ยืนตัวสั่นอยู่หน้าประตู แววตาเหม่อลอยของนางเมื่อครู่แสดงให้เห็นแล้วว่าอีอีน้อยของเขาเริ่มโตเป็นสาวแล้ว
หาไม่คงไม่มีท่าทางเช่นนั้นเมื่อเห็นเขาเปลือยกายอาบน้ำ
“หะ เอ่อ ข้า… คือข้าหาท่านไม่เจอเลยออกมาดู”
ถงอีพูดเสียงสั่นเพราะภาพชวนหวาบหวิวพาใจสะท้านเมื่อครู่ยังฉายชัดอยู่ในหัว
“มาดู? แล้วได้เห็นอะไรบ้าง”
พูดจบแล้วยังมิวายแกล้งทำจมูกเฉียดแก้มสาวน้อยที่ยังยืนขาสั่น
“ไม่เห็น ไม่เห็นอะไรเลย”
ถงอีรวบรวมความกล้าเดินขาแข็งเข้าบ้านไปทันที หรือจะให้พูดไปว่านางเห็นกระทั่งสิ่งที่หลบซ่อนอยู่ในผ้าขาวบางนั่นเล่า
“ไม่เห็นจริงหรือ” ฉีเฟิงไม่ยอมแพ้ไล่ต้อนถามถงอีที่ยังมึนงงสับสนเดินวนเป็นหนูติดจั่น
“เห็น ไม่เห็น โถ่ ข้าบอกว่าเห็นก็คือเห็น ไม่สิ ข้าบอกว่าไม่เห็น โอ๊ย ท่านอย่าเดินตามข้าได้หรือไม่” ถงอีคร่ำครวญอย่างน่าสงสาร
ต่อมานางถึงได้คิดเสียใจที่บอกให้ฉีเฟิงหยุดเดินตามนาง เพราะนอกจากเขาจะทำตามแล้ว เขายังพลิกตัวนางให้ยืนพิงผนัง กักขังนางไว้ใต้วงแขนของเขา
“สุขสันต์วันเกิดนะภรรยา เจ้าอายุสิบสี่แล้ว… ข้ามีความสุขมาก”
ถงอีที่ยังตั้งตัวไม่ติดพลางคิดตามคำพูดของเขาแล้วถึงนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบสิบสี่ปีของนางจริง ๆ เพียงแต่...
“วันเกิดข้า แล้วท่านมีความสุขทำไม”
ฉีเฟิงไม่ตอบ สวรรค์เท่านั้นที่จะรู้ว่าเขานับวันนับคืนรอที่จะถึงวันนี้มานานเพียงใด
แม้จะยังเหลือเวลาอีกสองปีที่เขาต้องอดทน แต่เขาก็ดีใจที่เขาฝืนตัวเองได้จนถงอีอายุสิบสี่ปี
นางไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว…
“วันนี้ข้าจะสอนบางสิ่งให้กับเจ้า และหลังจากนี้ความสัมพันธ์ของเราก็จะพัฒนาไปอีกขั้น มิอาจแยกจากกันได้อีก” ฉีเฟิงพูดน้ำเสียงจริงจัง
“สะ สอน? สอนสิ่งใดหรือ”
พูดจบ… ริมฝีปากแห้งผากก็โดนประทับและถูกบดขยี้อย่างไม่ปรานี
ฉีเฟิงยอมรับว่าเขาไม่ใช่บุรุษที่ดีนัก อีกทั้งในบ้านก็พี่พี่ชายเป็นโขยง หลายครั้งที่พวกเขาพูดถึงเรื่องเช่นนี้แล้วเขาเผลอซึมซับมาโดยไม่ทันได้รู้ตัว
บางครั้งก็เคยเฝ้าต้นทางให้สหายเกี้ยวสตรีจนถลำลึกเสียด้วยซ้ำ
ไม่คิดเลยว่าริมฝีปากของสตรีจะให้ความรู้สึกหวานล้ำยิ่งกว่าน้ำผึ้ง หรืออาจจะเป็นภรรยาของเขาแค่คนเดียวที่มีรสชาติเช่นนี้
ฉีเฟิงทั้งดูดดึงขมเม้มทั้งส่งเสียงครางต่ำด้วยความพอใจ ครู่ใหญ่ถึงได้ปล่อยให้ถงอีเป็นอิสระโดยที่เขายังซุกหัววางหน้าผากไว้บนบ่าของนาง
“เมื่อครู่… ไม่เหมือนเช่นที่ท่านเคยทำ”
ถงอีพูดปนหอบ นางเกือบหายใจไม่ทันแล้ว
“นั่นนับเป็นกระไรได้ เป็นเพียงการแสดงความรู้สึกเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น”
ฉีเฟิงยิ้มเจ้าเล่ห์พลางเกี่ยวเส้นผมที่หลุดลุ่ยของถงอีทัดไว้หลังหู
“แล้วตอนนี้เล่า เป็นการแสดงความรู้สึกมาก ๆ หรือ”