มิอาจร้างลา

มีเรื่องสั้นมาให้อ่านฟรีอีกแล้วจ้าาาาาาา อ่านแล้วชอบขอห้าดาวกับคอมเมนต์กำลังใจหน่อยน้า ช่วงนี้มรสุมชีวิตเยอะเหลือเกิน T_T

ป.ล. ไม่พอใจที่เรื่องสั้นแล้วหักดาว + คอมเมนต์ตัดกำลังใจขอไม่รับนะคะ หากไม่ชอบขอความกรุณาปล่อยผ่านค่ะ เราอยากได้กำลังใจถึงให้อ่านฟรี อะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ปล่อยผ่านเถอะ พลีสสสสส

คำโปรย.........

“ท่านแม่ทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร” ฟงเสียนถามหลังจากที่มองบุตรสาวพาภรรยาขึ้นรถม้าจากไป

“นางทำผิดเจ็ดขับ ” ฮูหยินผู้เฒ่าลอยหน้าลอยตาพูด

“เจ็ดขับ? ข้าที่เป็นสามีไม่หย่านางแล้วใครกล้าหย่า!” คราวนี้ฟงเสียนโกรธจัดจริง ๆ เขากับเว่ยหนิงเป็นสามีภรรยาร่วมผูกผม ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเป็นยี่สิบปี!

“เว่ยหนิงนางไว้ทุกข์ให้ท่านพ่อครบสามปี เป็นภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากของข้า และนางไม่เคยทำเรื่องผิดศีลธรรมประเพณี หากข้าฟ้องร้องขึ้นมาข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครกันที่จะถูกประณามต่อหน้าผู้คน!”

“ท่านแม่รู้หรือไม่… กว่าที่ข้าจะมีอย่างทุกวันนี้เว่ยหนิงนางต้องแลกอะไรมาบ้าง? ตอนนั้นบ้านเราไม่มีอะไรเลย ทั้ง ๆ ที่ข้าเป็นแค่คนหาเช้ากินค่ำแต่เว่ยหนิงนางไม่เคยรังเกียจ นางยอมแต่งให้ข้าเพื่อมาลิ้มรสความลำบากแล้วก็ถูกท่านแม่หย่ากลับไปในวันที่สุขสบายแล้วเช่นนั้นหรือ? สิบปีที่ท่านแม่พานางผู้นี้มาอาศัยอยู่ที่นี่มีวันไหนที่ไม่ทำให้เมียข้าลำบากใจบ้าง เว่ยหนิงนางเป็นสะใภ้ชั่วเหมือนที่ท่านเขียนลงหนังสือหย่าจริงหรือ”

ฟงเสียนแค่นเสียงกร้าว สองแขนอุ้มลูกทั้งสองไว้คนละข้าง เขามองมารดาเหมือนคนแปลกหน้าก่อนจะหันหลังเดินจากไป