เจ้าสาวรสขม

หัวใจเธอ...เขาไม่ได้อยากได้ ทว่ายัยตัวร้ายอยากหนีงานแต่ง
แม้จะไม่อยากถูกคลุมถุงชน แต่กล้ามาทำให้เขาเสียหน้า
เขาก็จะปล้นทั้งตัวทั้งหัวใจ แล้วยกตำแหน่งเจ้าสาว
ไร้ทะเบียนให้เธอกอดเล่น...สักพัก



ไม่นะ ไม่จริง !

เธอก้มลงมองตัวเองใต้ผ้านวม รอยแดงๆ บางจุดบนผิวมันยืนยันตามสิ่งที่คิดจนไม่กล้าเงยหน้ามองคนที่ยังโหย่งตัวคร่อมเธออยู่

“จำได้แล้วสิท่า หรือถ้ายัง จะให้ยืนยันอีกสักครั้งสองครั้งมั้ย ตื่นเต็มตาแล้วนี่ จะได้จำได้ชัดๆ เอามั้ย ผมยังมีแรงเหลือ” เขาอุตส่าห์ใจดีปล่อยให้เธอทบทวนความจำ ดูจากสายตาที่แวบไปแวบมาของเธอ ยัยชะนีคงรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

“ไม่ต้อง ฉันจะถือว่าฉันซวยเพราะทำตัวเอง ปล่อย ! แล้วก็ขอให้ลืมมันไปซะ แค่เสียจิ้นฉันจะถือว่าฟาดเคราะห์” ยอมแพ้ง่ายๆ เขาก็จะได้ใจ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เสียใจ แต่ไม่อยากเสียน้ำตาเสียดายตัวเองต่อหน้าผู้ชายปากร้าย

“ปากดีแบบนี้ งั้นฟาดเคราะห์อีกหลายๆ ทีแล้วกันจะได้หมดกรรม ไหนๆ ก็ไม่เหลือจิ้นให้เสียแล้วนี่”

“ไปตายซะไป๊ !” เธอหวีดร้องลั่นเมื่อเขาตวัดผ้านวมออกแล้วทับลงมาทั้งตัว

“งั้นตอนจบก็บอกด้วยแล้วกันว่าคุณขึ้นสวรรค์เหมือนเมื่อคืนหรือตกนรก”