หนึ่งใจรัก

นนทพัทธ์กลับมาที่บ้านสีเขียวไข่การิมน้ำหลังนี้อีกครั้ง....
บ้านซึ่งเป็นสถานที่แห่งความสุขแห่งเดียวยามเยาว์วัย
และเขาก็ได้กลับมาพบเธอ....

น้องน้อยผมเปียจอมแสบที่เดินตามเขาต้อย ๆ ในวันนั้น
วันนี้เธอเติบโตเป็นสาวสะพรั่งและยังอาศัยอยู่ที่บ้านไม้สีขาวหลังเดิมของเธอกับสุนัขแก่ ๆ ตัวหนึ่ง
ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม จะมีก็แต่ตัวเขา...ที่เปลี่ยนไป

**********

“ผมเสียใจด้วยนะเรื่องคุณยาย” ปรีดากานต์หันมองเสี้ยวหน้าขาวหล่อเหลาที่ตอนนี้สายตาจับจ้องไปยังแม่น้ำเบื้องหน้า

“แล้วก็ขอโทษด้วยที่รักษาสัญญาไว้ไม่ได้”
ความเงียบโรยตัวเข้าปกคลุมอีกครั้ง คนโตแล้วสองคนนั่งทอดอารมณ์มองสายน้ำที่ไหลผ่านไปเหมือนเวลาที่ผ่านไปแล้วไม่มีวันย้อนคืน ทว่าความทรงจำในวัยเด็กย้อนมาอีกครา

วันนั้นเด็กชายหนึ่งมานั่งคนเดียวที่ท่าน้ำใกล้บ้าน น้องน้อยแก้มยุ้ยที่เล่นอยู่ใกล้ ๆ สังเกตอยู่เป็นนานพี่หนึ่งก็ยังไม่มาเล่นกับเธอเหมือนปกติสักที จึงเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ โดยมีเจ้าโกโก้ตามต้อย ๆ มาด้วย

“พี่หนึ่ง” มือเล็กของน้องแตะลงที่ต้นแขนเพียงเบา ๆ เท่านั้นก็ทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งขึ้นมา เพราะสัมผัสได้ถึงความรู้สึก ‘เจ็บ’ ที่เกิดขึ้นทันทีที่มะปรางจับแขน แต่ก็ยังพยายามข่มความรู้สึกนั้นเอาไว้เพราะไม่อยากให้น้องรู้

“หืม มีอะไรมะปราง”

แม้ว่าจะยังไม่ค่อยประสีประสาเท่าใดนัก แต่แม่ตัวน้อยก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกของคนเป็นพี่ได้ทันทีแค่มองตา ‘พี่หนึ่งกำลังเสียใจ’

“พี่หนึ่งเป็นอะไร มีใครแกล้งอะไรพี่หนึ่งหรือเปล่า บอกมะปรางมาเลย น้องจะไปจัดการให้พี่หนึ่งเอง” ยายตัวเล็กแววตามุ่งมั่น มะปรางจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรพี่หนึ่งของน้องเด็ดขาด!

ท่าทางว่า ‘หนูจะปกป้องพี่เอง’ ของน้องน้อยนั้นทำให้คนเป็นพี่ชายอดที่ขำออกมาไม่ได้ แขนยาว ๆ เอื้อมมือไปยีผมน้อง

“ตัวเล็กเท่าเมี่ยง จะไปทำอะไรใครเขาได้ หือ” นอกจากอาม่าและคุณยาย ก็คงมีแต่น้องน้อยผมเปียนี่แหละที่รักและเป็นห่วงเขาด้วยใจจริง โดยไม่เห็นว่าเขาเป็น ‘ภาระ’ หรือ ‘กาฝาก’ ดังคำที่เขาถูกว่ากระทบอยู่บ่อยครั้ง

“ไม่รู้ละ มะปรางทำได้ก็แล้วกัน ใครแกล้งพี่หนึ่งน้องจะกัดให้เลือดออกเลย” กิตติศัพท์ความดุของมะปรางนั้นไม่เป็นสองรองใคร ตอนอยู่อนุบาลเด็กหญิงเคยกัดเพื่อนผู้ชายที่ชอบมาแกล้งเปิดกระโปรงเธอจนร้องไห้ไปเลย ทำให้ไม่มีใครกล้ามาแกล้งมะปรางอีก

“พอเลย ไม่ต้องกัดใครทั้งนั้นแหละ” พี่ชายเลื่อนมือมาบีบแก้มของยายตัวแสบแทน
แขนเสื้อที่ร่นขึ้นมาโดยไม่ระวังทำให้มะปรางสังเกตเห็นรอยช้ำเขียว ๆ ม่วง ๆ หลายรอยที่ต้นแขนของพี่หนึ่ง ยายตัวแสบจำได้ว่าเพื่อนที่โดนครูตีหรือหยิกแรง ๆ ก็จะเป็นรอยแบบนี้เหมือนกัน แต่ของเพื่อนที่โรงเรียนก็ยังเป็นแค่ริ้วรอยจาง ๆ สีไม่เข้มเหมือนของพี่หนึ่ง

มือเล็กข้างหนึ่งคว้าแขนพี่ชายข้างบ้านหมับ อีกมือหนึ่งรั้งแขนเสื้อของพี่หนึ่งไปไว้บนไหล่ ทำให้เห็นรอยเขียวช้ำชัดมากขึ้น

“พี่หนึ่งเจ็บมั้ย ใครทำพี่หนึ่ง” ดวงตากลมโตของน้องน้อยเบิกกว้าง หยาดน้ำตาคลอกบสองดวงตากลมทันที ใครกันที่ทำพี่หนึ่งของเธอให้เจ็บขนาดนี้

“ฮึก ฮึก” มะปรางเริ่มสะอึกสะอื้น ลูบต้นแขนที่เต็มไปด้วยจ้ำเขียวช้ำของคนเป็นพี่

“โอ๋ ๆ ร้องทำไม พี่ไม่เจ็บ...ไม่เจ็บเลยสักนิด” เด็กชายหนึ่งดึงน้องเข้ามากอดปลอบ

“ไม่จริง...พี่หนึ่ง...ฮึก...ฮึก...พี่หนึ่งอย่าโกหกน้องนะ” แก้มกลมยุ้ยซุกอยู่กับอกพี่

“พี่จะโกหกมะปรางทำไมล่ะ รอยแค่นี้ทายาเดี๋ยวเดียวก็หายแล้ว” เขาไม่เจ็บที่กายหรอก แผลแค่นี้ แต่ที่เจ็บน่ะมันที่ ‘ใจ’ ต่างหาก แววตาที่ดูเศร้าล้ำลึกเกินกว่าอายุที่ยังใช้คำนำหน้าว่าเด็กชายอยู่ทอดสายตามองไปข้างหน้าอย่างครุ่นคิด

“พี่หนึ่งสัญญากับน้องก่อน ถ้าต่อไปพี่หนึ่งเจ็บ พี่หนึ่งต้องบอกน้องนะ” น้องน้อยผละออกจากอกของคนเป็นพี่ แล้วป้ายน้ำตาที่เลอะหน้าเลอะแก้มเสียเปรอะเปื้อน แต่ทว่าก็น่าเอ็นดูเป็นที่สุด

“ก็ได้ พี่สัญญา” พี่ชายเกี่ยวก้อยสัญญากับนิ้วมืออวบป้อมที่ยื่นมาตรงหน้า ก่อนยายตัวดีจะรีบวิ่งไปหายามาทาให้พี่ โดยมีเจ้าโกโก้วิ่งตามไปติด ๆ อีกเช่นเคย

จากวันนั้นกาลเวลาที่ผันผ่านก็ได้พิสูจน์แล้วว่าพี่ชายไม่สามารถรักษาคำสัญญากับน้องน้อยในเรื่องนี้ได้

‘ขอโทษนะมะปราง...ขอโทษที่พี่รักษาสัญญาไว้ไม่ได้’

‘ขอโทษที่พี่เจ็บ...แต่ไม่เคยบอก’


***********

* กรุณากดโหลดอ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อค่ะ

** ซื้อผ่าน Website หรือระบบ Android จะถูกว่าซื้อผ่านระบบ IOS (APPLE) ค่ะ